CamelAlbum

Deze live-cd van Camel is om twee redenen zeer de moeite waard. Ten eerste de bezetting: door het gebruik van twee toetsenisten klinken sommige nummers ineens heel anders. Luister maar eens naar deze versie van Lunar Sea naast die van “A Live Record“, waarbij de saxofoon van Mel Collins is vervangen door fraaie synthesizers. Daarbij vind ik Watkins en Schelhaas aanzienlijk betere toetsenisten dan Bardens. 1981 was helaas ook het laatste jaar dat Ward, Watkins en Schelhaas deel van de band uitmaakten.

In de tweede plaats speelt de band een bijna integrale versie van het studioalbum dat in 1981 nog kakelvers was: “Nude”. Ik heb de studio-uitvoering altijd een beetje braaf en klinisch gevonden. In de live-uitvoering komt de muziek meer tot leven.

Deze derde plaat in de serie officiële bootlegs van Camel On The Road is een registratie voor de BBC radio opgenomen op 2 april 1981. Daarom duurt de plaat ook net iets minder dan een uur, de opnamen waren specifiek bedoeld voor uitzending op de radio. Wellicht is dat ook de reden dat niet heel “Nude” gespeeld wordt, een nummer als Lies ontbreekt. Je weet het niet. Stonden er in het boekje van “On The Road 1972” nog wat vage aantekeningen van Latimer, in dit boekje staan gek genoeg alleen maar zangteksten van vier van de nummers. Niets over de omstandigheden waarin het album werd opgenomen, niets over de bezetting. Gemiste kans.

De plaat opent met het onvermijdelijke Never Let Go, dat hier lekker pittig wordt neergezet. Song Within A Song blijft een beeldschoon nummer en in deze bezetting krijgt het een extra dimensie door het duel tussen Latimer en Schelhaas. Jammer dat de zang bij tijden zo onvast is. Lunar Sea is hier bijna twee minuten langer dan het origineel en de versie op “A Live Record”. Vooral op dit stuk betaalt het hebben van die twee toetsenisten zich uit. De muziek klinkt rijker, vetter en beter doordacht. Erg mooie versie.

“Nude” is een fantastisch album, maar ook een kind van z’n tijd. En dus staan er kortere, puntiger stukken op, meer liedjes dan Camel voor die tijd produceerde. Aan de andere kant kun je de plaat ook als één geheel beschouwen. In die zin is het ontbreken van vier stukken  (Pomp And Circumstance, Please Come Home, The Homecoming en Lies) dus vervelend, omdat het verband eruit is, maar ik vind het ook wel aardig. Aangezien de volgorde iets veranderd, komt Reflections ineens na Changing Places en dat plaatst die nummers in een ander daglicht.

Muzikaal, zoals gezegd, legt de band iets meer vuur in de muziek dan op de studioversie te horen is, waardoor een stuk als Docks iets bombastischer wordt en Beached aanzienlijk spannender klinkt. Je hoort het publiek dan ook zeer enthousiast reageren. Landscapes klinkt in contrast juist heel dromerig, ondanks de – zoals wel vaker – knettervalse fretloze bas en ook Changing Places is relaxed, met bijzonder fraai drumwerk van Ward.

Nou ja, wie wil weten hoe het album “Nude” is verwijs ik graag naar de betreffende recensie in dit vizier. Volstaat de conclusie dat de band, in één van de allerbeste bezettingen, hier in topvorm één van hun mooiste albums nog beter maakt. Hoe mooi wil je het hebben?

Erik Groeneweg