CamelAlbum

Over het meesterwerk van Camel uit 1975 is al heel veel geschreven. Ook door ons, zie onder meer de recensie. We durven wel te stellen dat iedere progliefhebber deze plaat op zijn minst een keer gehoord heeft. Deze recensie gaat dan ook niet zozeer over dit album, maar eerder over de vraag of een meesterwerk nog meesterlijker kan worden. En mag je er wel aankomen?

Je kunt er natuurlijk streng in zijn: van zo’n prachtige plaat blijf je af! Maar daarmee doe je deze opnieuw opgenomen concept-cd toch onrecht aan. Latimer c.s. hadden alle redenen om juist dit album een nieuwe kans te geven. De opnamekwaliteiten in 1975 lieten te wensen over, en bij de remastering in 2002 zijn fouten gemaakt.

Het eerste dat opvalt, is dat de gekunstelde toevoeging ‘Music Inspired By’ weg is. In 1975 had Camel grote problemen met de auteur van het boek, Paul Gallico. Fijn om te zien dat die controverse kennelijk is opgelost. En terecht. Gallico’s boek heeft beslist niet geleden door dit conceptalbum, eerder integendeel.

Onnodig te zeggen dat “The Snow Goose” anno 2013 véél beter klinkt dan het origineel. Het zou wel gek zijn als dat niet zo was. Het is ook niet dat de nummers een heel andere feel hebben dan voorheen. Maar het is wel opmerkelijk dat Latimer het nodige aan extra muziek heeft toegevoegd aan verschillende nummers, vooral in de zachtere stukken. Sanctuary is bijna drie keer zo lang geworden, Migration tweeënhalf, en Rhayader Alone ruimschoots verdubbeld in lengte. Bij de rest van de songs gaat het om secondewerk meer of minder, niet zozeer andere muziek, als wel een iets andere timing, of een iets andere intro. La Princesse Perdue heeft een behoorlijke facelift gekregen. De mogelijkheden om een orkest op te nemen zijn wel heel erg verbeterd sinds de jaren zeventig. Het resultaat kan worden betwist, maar het klinkt wel erg vet.

Soms vraag je je weleens af ‘hoe zou dit of dat eruit hebben gezien of hebben geklonken als het vandaag gemaakt zou zijn in plaats van in 1783, 1812 of 1975?’ Het is niet minder dan uniek dat Camel deze vraag gewoon beantwoordt. Of het resultaat je bevalt, mag je zelf uitmaken, maar in elk geval hebben we nu eens een antwoord op een van zulke vragen gekregen. Blijft nog wel een klein dingetje: Camel zag in 1975 af van teksten gebaseerd op het boek, vanwege de druk van Gallico en zijn nazaten (hij overleed in 1976). Ik vraag me nu af hè, hoe zou dat nou geklonken hebben?

Marcel Debets