CaravanAlbum

“Better By Far” moet wel de meest ironische albumtitel van de band zijn. Daar waar “Blind Dog At St. Dunstan’ een onvolprezen kwaliteitsstuk blijkt, maken de heren hier een duikvlucht. Als drenkeling op zee, treffen we Caravan namelijk richtingloos en verloren aan. Zou de band hier zijn laatste adem blazen?

Hoewel we dus geen meesterwerk mogen verwachten, moeten we niet vergeten dat in 1977 het muzikale landschap fundamenteel veranderde. Commercieel gezien werd virtuositeit afgestraft, waardoor menig progartiest naarstig op zoek was naar nieuw elan. Caravan componeerde desalniettemin al in 1976 toegankelijker, hetgeen ze hier verder voortzetten. Sterker nog, we horen op deze plaat voornamelijk melodische softrock. Aan de weelderige arrangementen merk je nog dat dit voorheen een symfoband was, maar uitdagend wordt het nergens en zelfs de aansprekende kwinkslagen ontbreken. Ver weg doet de stijl op deze plaat denken aan namens als 10cc en The Alan Parsons Project, al is er ook een vleugje Camel te bemerken. Het is echter de oppervlakkigheid die het meest opvalt.

Zo heeft een compositie als Silver Strings weinig om het lijf. Het nummer kenmerkt zich door een pseudo-reggaemelodie met een lollig karakter. Het bubbelend arrangement intrigeert niet. De strijkers na twee minuten maken weliswaar nog wat goed, maar indrukwekkend is het allemaal niet. Give Me More klinkt ook gemakzuchtig. Een voorspelbaar walsritme vormt de ondergrond voor prentachtige gelukzaligheid. De klanken zijn zo soft als babyvoedsel. Vreselijk! Hier herken je Caravan haast niet meer in.

Het is nochtans niet enkel kommer en kwel op deze plaat The Last Unicorn blijkt een prachtig instrumentaal miniatuurtje te zijn. Meewarige vioolklanken vestigen hier een nostalgische, weemoedige sfeer. De droevige intro maakt baan voor een statige mars waarin gitaren immer opwaarts gluren. Langzaam verblijdt het arrangement zich. Er is zelfs ruimte voor een jazzfusion-passage! Trefzeker wordt voorts toegewerkt naar een extatische conclusie. Op een compositie als deze hoor je het vakmanschap van deze Britten nog goed. Zulks geldt eveneens voor Nightmare. Deze compositie opent met strijkers, waarna een melancholieke, regenachtige melodie uitmondt in weelderige vioolklanken. Het barokke sfeertje ademt decadentie en verval. Een Andrew Latimer-esque gitaarsolo sluit het nummer vervolgens aangenaam af. Het is al met al een overtuigend, droevig sfeerstukje en een fijn slotakkoord voor een plaat die strompelend en geschramd de eindstreep haalt.

Deze composities tonen, schrijnend genoeg, dat de band hier een interessante nieuwe richting had kunnen inslaan. De focus op de strijkers brengt kamermuziek in gedachten. Wellicht ontbrak het aan de muzikale durf om deze stijl verder uit te werken? Nu zijn het immers slechts de lichtpuntjes van een album waarop de koek opraakt. Je ontwaart weliswaar nog wat goede ideeën op andere nummers, maar die worden verkwanseld aan veilige melodieën en rechtlijnige spanningsbogen. Zo bevat Man In A Car een sprookjesachtige synthesizermelodie die vervolgens gedachteloos wordt opgevolgd door een bloedeloos rock & roll ritme. Zonde! Het is haast alsof de band bij gebrek aan zin interessante passages omvormt tot een muzikaal discountproduct. Het resultaat is verre van een afgang, maar het vuur is vervlogen. De speelse humor die de heren anders zo karakteriseert, lijkt zelfs geheel te ontbreken. De band hielt er dan ook (tijdelijk) mee op na dit album. Ik kan ze niet ongelijk geven!

“Better By Far” is kortom op twee nummers na een teleurstellende plaat. Futloze pop zonder verrassingen. De muziek is voorspelbaar en rechtlijnig. Twee weelderige nummers laten tevergeefs de hoop gloren dat de band enkel zoekt naar een nieuwe richting, maar de rest is hoogstens degelijk. We bevinden ons duidelijk in de donkere dagen van Caravan!