Caravan Concert

Verslag: Hans Ravensbergen
Fotografie: Stan Bouman

De DRU Cultuurfabriek is een cultureel centrum in Ulft, in de vroegere buurtschap Oer om precies te zijn, in de Achterhoek op een steenworp afstand van onze Oosterburen. Het centrum is gevestigd op het complex van de voormalige DRU ijzerfabriek waar ook de befaamde haarden werden geproduceerd. De ‘fabriek’ bevat naast onder meer een muziekschool, bibliotheek, Turks cultureel centrum en een ijzermuseum ook een theaterzaal en een popzaal. Een extra pluspunt van deze fraaie locatie is dat wanneer je ruim voor aanvang en zaalopening aanwezig bent, je niet in de kou hoeft blijven staan en kunt genieten van een hapje en een drankje.

De programmering van de popzaal is breed. Zo kan het gebeuren dat er met enige regelmaat progressieve rockbands optreden. Zoals op deze koude vrijdagavond in de herfst van 2013 met het Britse Caravan en ons eigen Knight Area.

Knight Area
Knight Area is geen onbekende in deze zaal. Op 8 oktober 2011 presenteerde de band op dit podium het album “Nine Paths”. Daarna volgde een roerige tijd met een dubbele wijziging in de bezetting en enkele optredens in binnen- en buitenland. Op het IO Pages Festival 2012 ontving de band uit handen van Ryo Okumoto (Spock’s Beard, K2) een award voor “Nine Paths”. Na dik twee jaar zijn de ridders weer terug in Ulft. Ook nu met een volledige set van anderhalf uur, waaronder nummers van het in 2014 te verschijnen nieuwe album, maar ook om de ep “Between Two Steps” onder de aandacht te brengen.

Deels zichtbaar, deels onzichtbaar (en daar bedoel ik niet het mistgordijn in de zaal mee) waren geluidstechnische veranderingen. Zo maakte Gerben Klazinga voor het eerst gebruikt van een Macbook. Verder speelden Pieter van Hoorn en Mark Smit met ‘oortjes’ in plaats van monitoren op het podium. Het onderstreept dat – naast twee nieuwe bandleden en een gewijzigd geluid – de groep serieuze plannen heeft voor de toekomst.

Voordeel van een anderhalf durend optreden is dat je een mooie selectie kunt maken uit het oeuvre wat inmiddels vier albums en een ep telt. Daarom kwamen ook oudere nummers aan bod die (deels) in een nieuw jasje zijn gestoken. Voorbeelden daarvan zijn Forever Now (dat op eerder genoemde ep staat), maar ook nummers als Summerland, Dreamweaver en Pride And Joy. Met name dat laatste instrumentale nummer werd deze avond in een alternatieve versie gespeeld. Fraai was het duel op toetsen en gitaar tussen Klazinga en Bogert. Opwindend was het duel tussen Peter Vink op basgitaar en drums van Pieter van Hoorn. Urenlang samen oefenen van dit duo werpt duidelijk zijn vruchten af. Het is de zeer ervaren en zoals altijd ontspannen ogende Vink die het kenmerkende geluid van de groep weet te behouden, maar het gelijk een andere twist weet te geven. Ik ken geen basgitarist die met behulp van een plectrum een dergelijk geluid uit vier dikke snaren haalt.

Een van de hoogtepunten was Boogiesong. Naast KA2, This Day, Bubble en Xerenity een van de vijf nieuwe nummers. Boogiesong (een verwijzing naar de bijnaam van Bogert) is het ultieme voorbeeld van het nieuwe geluid van Knight Area. Bij vlagen leunt het aan tegen symfonische metal. Muziek die soms ook ‘catchy’ klinkt en daarmee beter toegankelijk is. Na dit dampende nummer leek een eind te komen aan het optreden. Een groot deel van het toch enthousiaste publiek reageerde opeens mat en vroeg niet eens om een toegift. Voor Bogert de aanleiding om de zaal met Xerenity wakker te schudden. Traditiegetrouw vormde Mortal Brow de afsluiting. De gitaarsolo van Bogert waar het nummer mee eindigt was – naast dat deze elke keer anders klinkt – wederom kippenvel-trekkend. Het is al vaak gezegd en geschreven. Er staat geen maat op deze onlangs dertig jaar geworden gitarist.

Meer foto’s van dit optreden van Knight Area vind je hier.

Caravan
Na een razendsnelle wisseling achter het gesloten gordijn was het tijd om uit een heel ander muzikaal vaatje te tappen: Caravan. De groep staat de laatste jaren weer volop in de belangstelling. Zo was de band aanwezig op het High Voltage festival in Londen, verscheen er in de serie ‘Legends’ een nieuwe dvd-registratie van de band en was er in 2011 de heruitgave van het album “In The Land Of Grey & Pink” (met een stereo en 5.1. mix van Steven Wilson). Gelet op de leeftijd van de meeste bandleden mag gerust gesproken worden van een derde jeugd.

Caravan is afkomstig uit de regio Canterbury. De bands uit deze streek kennen een traditie in het verweven van rock en jazz in hun muziek. Caravan voegt daar nog eens een dosis folk aan toe. En teksten die niet zijn gespeend van humor. Dat resulteert in een volstrekt eigen geluid. Een geluid waar je van houdt of dat je haat. Een middenweg is haast onmogelijk. De oorspronkelijke Caravan werd bewoond door Pye Hastings (zang gitaar), Richard Sinclair (zang, bas), Dave Sinclair (toetsen) en Richard Coughlan (drums). Decennia geleden namen Geoffrey Richardson (viool, gitaar, fluit), Jan Schelhaas (toetsen) en Jim Leverton (basgitaar) in de caravan plaats. Omdat Richard Coughlan wegens ziekte niet meer kan spelen, bezet de jeugdig ogende Mark Walker de drumkruk.

Het was geen nieuws dat een groot deel van dit optreden in teken stond van “In The Land Of Grey And Pink”. Voor een groot deel steunt deze legendarische groep op dit succesvolle album. De nummers zijn al ontelbare keren gespeeld. Maar nog steeds spat het spelplezier en de humor ervan af. Richardson kreeg de lachers meerdere keren op zijn hand vanwege zijn uitgebreide en vaak komische aankondigingen. Daarnaast speelt de man nog steeds geweldig viool, fluit en gitaar. De routine druipt van het spel af. Maar weinig mensen leken te beseffen dat hier een van de meest legendarische symfogroepen stond te spelen.

Aan de zijkant geposteerd hield toetsenist Jan Schelhaas met zijn vloeiende en gevarieerde spel als een vorst toezicht op zijn collega’s. Met vlak voor zijn neus Jim Leverton spelend op zijn tot de draad versleten basgitaar. Aan niets viel te merken dat Walker de rooky van de groep is. De immer goedlachse drummer is een echte hardhitter en doet veel denken aan Scott Higham van Pendragon. Mijn aanvankelijke gereserveerdheid voor dit optreden sloeg mede daardoor om in gematigd enthousiasme. Ik kijk er dan ook niet van op wanneer deze oude Caravan de muzikale trektocht door Europa nog een aantal jaren vervolgt.

Meer foto’s van dit optreden van Caravan vind je hier.