CastanarcAlbum

Het lijkt een trend te worden in ons genre. Progbands die na lange(re) tijd weer opduiken. Zo keerde Pure Reason Revolutiuon na een periode van 10 jaar terug. Ook het Duitse Chandelier liet na 22 jaar weer van zich horen met geremasterde albums. Maar het kan nog verder terug. Zo is daar nu Castanarc die na 31 jaar terugkeren in de spotlights.

Het Engelse Castanarc bracht in 1984 het eerste album “Journey To The East” uit. Het werd goed ontvangen en het leverde de band een platendeal op. De twee studioalbums die daarna volgden, neigden meer naar de synthpop. Na de release van het album “Little Gods” in 1989 hield de band het voor gezien.

Net als “Burnt Offerings” dat in 1988 uitkwam, bevat deze nieuwe schijf een collectie van opnames die deels wel en deels niet eerder zijn uitbracht. Het bevat opnames vanuit de beginperiode van de band tot op heden. Het is niet overal even duidelijk wat oud is en wat nieuw.

Opener This Island Love 7” werd in 1989 als single voor de fanclub uitgebracht. Het is een mierzoete popsong met dromerige zang, prettig saxofoonspel en met een refrein dat niet snel uit je hoofd gaat. Met Mayday stap je met beide benen de 80’s in. Het gebruik van de blazers doet denken aan de solomuziek van Phil Collins in die periode. De synthezisers en het stuwende karakter doen je terugverlangen naar de tijd van pastelkleuren, Miami Vice en de Hitkrant. Sail For The Sunset werd door Mark Holiday geschreven voor de door hem ontwikkelde kinderanimatiefilm “Gullwick and the sunset”. Als je naar die trailer kijkt herken je direct ook het mooie artwork van deze uitgave. Het nummer is wederom erg zoet en het refrein blijft ook weer lang hangen. Quest For Eternity is een van de meer neoprog nummers, het is meteen een van de sterkste songs van deze schijf met een geweldige gitaarsolo van Phil Proctor en heerlijk toetsenspel van David Powell.

Het is vooral dat enorme jaren 80-gevoel dat blijft hangen. Dat is zeker leuk om terug te horen. Qua prog kun je dit omschrijven als ‘neoprog lite’. Je hoort zeker knipoogjes naar het Genesis ten tijde van “Wind And Wuthering” en ook naar de meest poppy songs van Camel. Maar het klinkt allemaal wel heel erg braaf, veilig en overgeproduceerd. Dat dromerige aspect gaat mij na verloop van tijd wat irriteren.

Feit is dat Mark Holiday een geweldige stem heeft en dat zijn collega David Powell met zijn toetsen een prachtige sfeer kan neerzetten. Ik ben vooral heel erg benieuwd hoe de muziek van Castanarc zou klinken als ze nieuwe muziek zouden gaan maken. Het is mij niet duidelijk of deze compilatie cd de aanloop is tot een terugkeer of niet. De tijd zal het leren.