Celestial SonAlbum

Celestial Son komt uit Kopenhagen, Denemarken en werd opgericht in 2003 in Silkeborg onder de naam Drone. Sinds hun debuut-EP ‘Misanthropia’ dat onder de groepsnaam Drone in 2007 uitkwam, heeft Celestial Son twee albums, ‘Doors of Perception’ (2011) en ‘Saturn’s Return’ in 2015 uitgebracht. De muziekstijl ontwikkelde zich in de jaren van een melodieuze metal á la Alice in Chains, Nine Inch Nails en Tool naar een meer elektronische sound.

De band flirt met het nieuwe album ‘Planetaria’ een beetje met de elektronische krautrock van Tangerine Dream en Kraftwerk maar leunt dankzij de vele diepe, donkere synthesizergeluiden nog zwaarder op de synth-wave pop van de jaren 80 zoals die van Depeche Mode. In de basis bestaat hun geluid uit verzengende synth, elektronische loops en beats, dat een popachtige benadering heeft van componeren. De synth leads en refreinen klinken fris en pittig met gruizige elementen die dankzij de elektronische sfeer dynamisch en explosief aanvoelen. Het klinkt in eerste instantie uiterst toegankelijk, maar hebben een onderlaag van complexiteit en flair. Elk nummer kent intense ritmepatronen verzonken in drone beats dat zich in je systeem gaat nestelen waar Office of Strategic Influence ook zo bekend om is geworden.

“Planetaria” bevat elf nummers korte nummers met Interstellar Intercourse als enige instrumentaal nummer. Progressief staat daarmee eigenlijk op het tweede plan. Het bij vlagen Tony Levin achtige bas spel en geluid is nog het meest wat onze lezers zal intrigeren. Uit de trukendoos aan gastmuzikanten tovert de groep enkele malen Gavin Harrison op. Een topdrummer uit de progressieve rock scene die geen nadere introductie meer nodig heeft. Hij duikt op, of beter gezegd kruipt achter de drumkit, in vier nummers, te weten Fakir, Interstellar Intercourse, Sound(E)scape en Avian Heart. Deze laatste lijkt nog het meest op een Porcupine Tree nummer als je voor kunt stellen dat Richard Barbieri een verkeerd pilletje had geslikt en even helemaal los zou gaan in een wisselend trance uptempo beat. Zonder uitzondering zijn de voorgeprogrammeerde drums allemaal inventief uitgewerkt. Toch kan het geen toeval zijn dat juist die nummers, waarin de gastdrummer Gavin Harrison de nodige fills indrumt, juist tot de meest interessante (be)horen.

Een andere link met Porcupine Tree is het visuele artwork van hun landgenoot Lasse Hoile.  Naast de passende blitse uitstraling van dit album produceerde hij ook al eens eerder enkele van hun video’s. ‘Planetaria’ zal voor velen misschien een vreemd eend in de progressieve bijt zijn en dit album links laten liggen. Diegene die het album Love you to bits  van No Man met zijn progressieve combinatie van discosound en trance konden appreciëren, en daar eens een flinke dosis steroïden erin gepompt zou wil hebben, zullen zich prima vermaken met dit techno prog album. Bedenk dan wel het is meer techno dan prog.