No-ManAlbum

De discobol – een karakteristiek voorwerp uit het discotijdperk – prijkt groots op de cover van het nieuwe album van No-Man. Eind jaren zestig t/m begin tachtiger jaren waren de discotheken immens populair en in elke zaal hing wel zo’n ‘geautomatiseerde-gemotoriseerde-draaiende bol met (gekleurde semi-)transparante vlakjes’ (bron wikipedia). Tim Bowness en Steven Wilson – die beiden hun tienerjaren en hun beginnend uitgangsleven in dit tijdperk doorbrachten, grijpen met dit album terug op deze rage met hun elektronische progdisco.

Door de succesvolle carrières van beide heren in hun eigen projecten is het lang stil geweest rond dit No-Man project. Elf jaar na “Schoolyard Ghosts” is er dan toch ineens een nieuw werk van dit van oorsprong Triphop muziekduo. Een album van No-Man is dan ook een unicum, want in hun 32-jarige bestaan is dit pas hun zevende studioalbum. Iets speciaals dus wat ook als verrassing aan het einde van 2019, toch min of meer onverwacht, wordt uitgebracht.

“Love You To Bits” is een album dat is opgedeeld in twee delen van circa 18 minuten elk, oftewel – voor de vinyl liefhebbers – twee lp kanten. Elk deel is weer opgedeeld in vijf stukken die een vergelijkbare emotie en intensiteit in het nummer invullen. Het is een conceptueel album over liefde of eigenlijk het opbreken van een relatie, gezien vanuit perspectief van de respectievelijke partners.

Love You To Bits start direct met de elektronische discobeat en brengt ons terug naar de beginjaren van No-Man. Dancemuziek met goed uitgevoerde elektronische synthesizerklanken, opzwepende drumcomputer geluiden en diverse speciale instrumentale effecten. Het karakteristieke dromerige stemgeluid van Bowness, maar ook de perfecte productie van Wilson maken dit een bijzonder volwassen muzikaal experiment.

Love You To Pieces combineert de discosound met trance muziek. De elektronische stukken worden hier nog sterker uitgesponnen en de muziek bevat een ingetogen gespannenheid. Het tweede stuk, Piece 2, vangt aan met een Kraftwerk-achtige synthesizergeluid. Adam Holzman is hier opperbest en geeft kleur en verscheidenheid aan het liefdesverdriet.

Ruim elf jaar na het vorige No-Man project komen Tim Bowness en Steven Wilson met een album dat een verbintenis legt tussen experimentele progressieve rock en het dansbare discogeluid uit de vorige eeuw. Elektronische hoogstaande capaciteiten verpakt in een poppy aandoende uitvoering. Hoewel de muziek die in de vroegere discotheken en de huidige grote dance evenementen niet direct bij onze lezers voorop zal staan, is dit een uitspatting die gewaardeerd kan worden. Ik ben overigens benieuwd hoe dit gaat klinken als een Armin van Buuren zich erover gaat ontfermen.

CD:

LP: