Chas CronkAlbum

Charles ‘Chas’ Cronk is een Engelse rock singer-songwriter, muzikant en producer. Hij is echter vooral bekend als de bassist van de Strawbs van 1973 tot 1980 en vervolgens van 2004 tot op heden. Cronk heeft ook meegewerkt aan studio-opnamen van en is op tournee geweest met mensen als Steve Hackett (Genesis) en Rick Wakeman (Yes). Daarnaast heeft hij ook nogal wat studiosessiewerk voor anderen verricht en aan meerdere film soundtracks meegewerkt.

Toen de COVID-19-pandemie toesloeg en de wereld op slot ging, gebruikte Cronk zijn tijd in quarantaine om aan zijn solo-materiaal te werken. Hij besteedde de tijd aan het perfectioneren van zijn vak en het voorbereiden van zijn belangrijkste werk tot nu toe. Oorspronkelijk gepland om te worden uitgebracht als een EP, is het album “Liberty” het resultaat van al dat werk waarbij alle muziek werd opgenomen en geproduceerd tijdens de lockdown. Alle instrumenten en zang zijn uitgevoerd en opgenomen door Cronk, met uitzondering van wat hulp van drummer Major Baldini en zijn Strawbs maatjes Dave Lambert en Dave Bainbridge. Het album werd gemixt en geproduceerd door Cronk zelf, het hoesontwerp is van de hand van John W. Edwards.

Ik ken Chas Cronk in eerste instantie vooral van zijn rol in de begeleidingsband van Steve Hackett waarin ik hem meerdere keren live aan het werk zag. Dat zal zo rond 1981 zijn geweest. Pas later dook ik in het werk van Strawbs, voor mij destijds een ‘acquired taste’, een smaak die men moet leren appreciëren. Nu is er na vele jaren opeens weer nieuw werk van de man die het grootste deel van zijn muzikanten bestaan als vaste bassist van Strawbs heeft doorgebracht. Na zijn debuut met ambient muziek, “Mystic Mountain Music” uit 2002, zag recent “Liberty” het levenslicht.

Het titelnummer en opener Liberty klinkt mij bekend in de oren: dat klopt ook, het nummer verscheen al eerder op het laatste Strawbs album “Settlement” en wordt hier in vrijwel exact hetzelfde arrangement opnieuw uitgebracht. Grappig. Liberty is meteen een van de betere nummers op het album. Niet helemaal toevallig steken ook de nummers waarin gastmusici een rol spelen erboven uit. Zo is de al gememoreerde rol van Strawbs-leider Dave Lambert met zijn gevarieerde gitaarspel doorslaggevend voor het succes van A Splash of Blue, een nummer wat eveneens al eerder verscheen (2007).  Hetzelfde geldt voor de buitengewone gitaar solo van multi-instrumentalist en Strawbs collega Dave Bainbridge op Slipping Downstream. De rest van de nummers is niet slecht maar ook niet heel bijzonder. Onopvallende, prettig in het gehoor liggende melodieuze muziek met een licht progressief kantje, zo zou ik het willen karakteriseren.

Er zijn invloeden te horen van de Moody Blues (Everybody Knows) en Barclay James Harvest (A Splash of Blue), maar op de al genoemde nummers en misschien het rockende Into The Light na, springt er geen enkele echt uit. Sommige nummers hebben een duidelijke jaren ’80 signatuur (Take My Hand, Away), mogelijk dat de gebruikte vintage (synthesizer) apparatuur daar debet aan is. Cronk heeft geen onprettige, enigszins onopvallende zangstem en werkt zich zonder noemenswaardige problemen door zijn zelfgeschreven repertoire heen. Het blijft allemaal niet hangen, helaas, een aantal nummers is onvoldoende sterk om overeind te blijven. Opmerkelijk is ook dat vooral de songs waarbij de hulp van anderen is ingeroepen tot het betere werk behoren. Misschien volgende keer toch maar wat meer ‘specialisten’ inhuren?

Al met al een behoorlijk, maar zeker niet wereldschokkend album, met aardige melodieën en lekker in het gehoor liggende muziek. Pretentieloos, maar daar is verder niks mis mee.