Circuline Album

Menig progbandje met enige potentie stopt zijn kostbare tijd en energie in het maken van eigen muziek maar vergeet een potje te reserveren voor promotie laat staan om daar ook echt werk van te maken. Zoniet het Amerikaanse Circuline.

De formatie steekt ook niet onder stoelen of banken wat de ambities, vastgelegd in een heuse visie en missie, zijn en hoe zij hun product in de vorm van een vastgelegde live-registratie aan de man wil brengen. In het kort wordt onomwonden uitgelegd dat:
1. Dit product dus niet alleen bedoeld is voor de (toekomstige) fans maar ook voor promotors, festivals en boekingsagenten.
2. Dit product hopelijk in de toekomst leidt tot een persoonlijk ontmoeting tijdens een liveshow.
3. Ze het gevoel hadden dat het een gemiste kans zou zijn om dit optreden niet uit te brengen, want alles was fan-tas-tisch. Het optreden, de line-up en de mensen!
Met zulke marketing zinsneden krijg ik jeuk en flashbacks naar een president waar ik het niet eens de moeite waard vind om zijn naam te noemen.

Maar Circuline pakt wel uit hoor! Na twee studioalbums die ons niet bereikten, volgden twee live-albums waarvan “CircuLive:New View” voor een recensie aan Progwereld werd aangeboden. Naast de cd wordt een dvd en blu-ray disc geleverd. Toe maar! Dat is nog eens promotiewerk. Speurwerk op hun site leerde mij dat naast de reguliere fan artikelen je ook hun eigen CircuWine kunt bestellen! De originaliteitsprijs winnen ze met dit soort toespellingen op hun naam niet, maar qua marketing hoef je deze Amerikanen dus niets wijs te maken. Alleen goede wijn behoeft toch geen krans? Goede muziek verkoopt zichzelf, toch?

Even terug naar het begin, omdat wij deze band uit New Yok bij Progwereld nog niet kennen. Circuline werd begin 2014 opgericht nadat hun prog-tributeband Downing Grey uit elkaar ging. Toetsenist Andrew Colyer, gitarist Bill Shannon en drummer Darin Brannon begonnen direkt materiaal te schrijven voor hun eerste album “Return” dat april 2015 uitkwam. Er volgde een korte tour door het noordoosten van de VS in het voorprogramma van Glass Hammer. Na het tweede album, “Counterpoint” in 2016, volgde een tour in de zomer van 2017 door Engeland als voorprogramma van IO Earth. Naast het Harmonix Festival in Groot Brittannië werd er vooral in eigen land opgetreden zoals op het Liberty Music Fest in Philadelphia, het Progtoberfest in Chicago, RoSfest en het ProgStock waar deze opnames uit zijn voortgekomen. Logischerwijs presenteert en verkoopt deze band zich meer als live-band simpelweg omdat daar nog geld aan is te verdienen. Alleen in deze corona tijden even niet.

Maar…  wat voor een product krijgen we nu te horen? Zoals veel Amerikaanse prog bands, concentreert Circuline zich niet op de epics, maar maakt het liever bondige nummers met de nadruk op techniek waardoor een eerste vergelijking met Echolyn, Enchant of Samurai of Prog wel gerechtvaardigd is. Maar er is meer. Met Pale Blue Dot coveren ze adequaat het nummer van Sound Of Contact. De Piano Challenge laat ondanks een onsamenhangend geheel een interessant muzikaal gevecht op piano zien tussen wat lijkt op een bewerking van het Piano Concerto No. 1, Third Movement: Toccata Con Fuoco van Keith Emerson en Awaken van Yes met als verbindende factor de romantische Beethoven. Met het heerlijke Hollow gaat het ELP verder achterna en komt dankzij zijn ruim tien minuten beter tot zijn recht. De muziek krijgt zo meer tijd om fraai uitgewerkt te worden. De Drum Feature, dat volgt op het soundscape achtige Forbidden Planet, is iets dat Gentle Giant en Lazuli ook doen. In plaats van de drummer achter zijn kit even los te laten op zijn slagwerk, tikt en trommelt iedereen ergens op een percussie-instrument even mee. Leuk voor de afwisseling en het showelement, maar niet bijzonder hoogstaand.

Het zijn voor mij de instrumentale gedeelte zoals in Fallout Shelter, Forbidden Planet en Stereotypes die mij erg aanspreken omdat een ieder zijn instrument prima beheerst en speelplezier uitstraalt. Naast de puntige maar heerlijke gitaarsolo’s springen met name het klassieke pianospel en het flitsende basspel op de Rickenbacker er opvallend uit. Bassist Joel Simches doet hiermee niet onder voor Chris Squire. Waar ik mee stoei zijn de zanggedeeltes. Op hun bandcamp site zijn de zangstemmen beter bij de muziek gemixt dan op dit live-album. Wat verder gaat irriteren is het promoten van hun social media en het verzoek deze te delen, evenals het overdreven positivisme dat ze zelf geven over hun optreden. Als Hollander ben ik daar toch te nuchter voor.

De derde studioplaat is intussen in de maak en gepland voor uitgave tussen herfst 2021 en lente 2022. Of dit net zo elegant, buitengewoon zacht met rijke aroma’s, smaken en lengte is, zoals hun Cabernet Sauvignon CircuWine wordt aangeprezen, moeten we dus afwachten. De marketingmachine zal dan hopelijk weer draaien, want Circuline componeert en speelt interessante old school symfo rock in een nieuwerwets progressief jasje dat naar meer smaakt.