CircusAlbum

Zwitserse bands vormen een behoorlijke uitzondering binnen het progressieve rockgenre, met name in de prehistorische jaren zeventig van de vorige eeuw. We kennen de laatste 25 jaar bands als Clepsydra, Metamorphosis en Monkey3 en in de metalhoek hebben bands als Krokus en Paganini wel enige bekendheid verworven.
Toch was er in het midden van de jaren zeventig al een aardig bandje in de omgeving van Bazel dat Circus heette. Deze band bestond uit Marco Cerletti (basgitaar, baspedalen, gitaar), Andreas Grieder (dwarsfluit en altsaxofoon), Roland Frei (zang, gitaar en tenorsaxofoon) en drummer Fritz Hauser, die tevens heel goed op de melodische percussie uit de voeten kon.

Circus onderscheidde zich vooral door hun ongebruikelijke instrumentatie waarbij de elektrische gitaar en toetsen nagenoeg ontbraken. Opvallend hierbij is dat de Engelse uitspraak van zanger Frei zo goed als vlekkeloos is.
Centrumspits was Cerletti met zijn inventieve en technisch begaafd basspel, dat hij af en toe afwisselde met baspedalen en gitaar. Verder horen we op het gelijknamige debuutalbum veel akoestische gitaar en duizelingwekkend fluitspel. Aangevuld met drums en melodische percussie doemt de vergelijking met Van der Graaf Generator en zelfs Gnidrolog hier op.
Bij nadere beluistering moeten we echter constateren dat Circus zich begaf op het snijvlak van progressieve rock en avant-gardistische kamermuziek, waarbij de nodige jazzinvloeden niet van de lucht zijn.

Die avant-gardistische kamermuziek, aangevuld met jazzinvloeden, is duidelijk terug te vinden in tracks als Dawntalk (instrumentaal) en de langere compositie Nowadays: veel ritmische en melodische spitsvondigheden, ondersteund met niet alledaagse samenklanken. Het avant-gardistische karakter wordt in laatstgenoemde track onderstreept met een absurdistische tekst. In de tweede helft van deze compositie steken in de zang een paar sterke, traditionele melodieën de kop op, terwijl het slot ronduit dreigend klinkt.

Room For Sale opent met de nodige muzikale humor en ontwikkelt zich daarna tot een volwaardige epic, hoe tegenstrijdig dit ook mag klinken in deze beperkte bezetting. Dat de heren hun instrumenten uitstekend beheersen, komt in deze epic regelmatig overduidelijk bovendrijven. In de instrumentale passages weet het kwartet met fluit, akoestische gitaar, bas en drums een zeer interessant en soms verrassend compleet geluidsbeeld te creëren met redelijk traditionele melodielijnen.

In albumopener Stormsprinter laat Circus zich van zijn bluesy kant horen en in het dromerige Sundays dringt zich de vergelijking met het oude Genesis op, vooral in het fraaie getokkel op de akoestische gitaar, vermengd met het fluitspel.

Al met al mogen we blij zijn dat het Poolse label GAD Records deze Zwitserse band voor ons uit de stofmand heeft gehaald en een oppoetsbeurt heeft gegeven. Zo komt er uit ‘der Schweiz’ nog een onverwachte, interessante progparel uit vervlogen tijden bovendrijven. Dat wil zeggen, voor diegenen die wel houden van een uitstapje buiten de geijkte paden.