Citizen Cain's Stewart BellAlbum

De naam Stewart Bell zal lang niet bij iedereen een belletje doen rinkelen en dat moet de reden zijn dat de man zijn solo-cd “The Antechamber Of Being (part 1)” uitgebracht heeft onder de naam Citizen Cain’s Stewart Bell. Op zich is dat een slimme zet, maar het is ook nogal misleidend. We hebben het hier namelijk over een krachtig progalbum dat gegoten is in de vorm van een rockopera. Ook hebben we het hier over een werkstuk dat gemaakt is door de toetsenist/drummer van eerder genoemde band. Bell is bij Citizen Cain verantwoordelijk voor de meeste composities en wie het laatste album “Skies Darken” van het progtrio uit Schotland kent, weet dat Bell een grillige macabere hand van schrijven heeft. Combineer dat met de nodige elementen progmetal en je hebt muziek die het ene moment druk en weerbarstig is en het andere erg mooi.

Het is lastig om grip op het materiaal te krijgen. Het zeven nummers tellende album, dat het eerste deel is van een in 2015 te completeren drieluik, is een wirwar van themaatjes, loopjes en riedeltjes. Riffje hier, breakje daar. Akkoordje zus, harmonietje zo. Het is praktisch ondoenlijk om de 74 minuten van de plaat in enkele draaibeurten te ontrafelen en ook als de cd al enigszins ingedaald is, blijft  dat een vermoeiende klus. Neem alleen al het gitaarwerk waar Phil Allen (Citizen Cain) mooie sier mee probeert te maken. Je hebt eerder je telraam dan je reanimatie setje nodig, maar goed, hij flikt het wel.

Het concept achter de rockopera vertelt over de persoonlijke ervaringen die Bell had tijdens het opgroeien, waarbij hij heen en weer werd geslingerd tussen droom en werkelijkheid. Voer voor de nodige verbeelding. Vijf markante vocalisten hebben deze klus mogen klaren en doen dat op buitengewoon prettige wijze. Zo is Simone Rossetti van The Watch met zijn progstem en dito benadering vaak de reddende engel van het album. Hij schijnt als het ware een dankbaar licht door dit donkere geheel. Bij z’n broodheer zeg je trouwens direct Peter Gabriel, op “The Antechamber Of Being” klinkt hij als het betere broertje van Cyrrus, de zanger van Citizen Cain. De harde noten op dit album worden gekraakt door Phil Allen die met zijn Damian Wilson-achtige hardrockstem een goede aanvulling vormt op de zang van Rossetti. Daarnaast zijn er vocale bijdragen van Arjen Lucassen, Bekah Mhairi Comrie en Bell himself. Deze zijn niet al te substantieel, maar ze helpen wel het totaalplaatje aantrekkelijk te maken. Dat het album met al deze stemmen bij vlagen in het Ayreon-ideoom zit, is eigenlijk alleen maar fijn.

Het is jammer dat het album geen echte hoogtepunten kent. Aan de andere kant, het aantal dieptepunten blijft ook op nul steken. Nee, “The Antechamber Of Being” kent bijna geen passages die eruit springen. Persoonlijk vind ik de eerste paar minuten van opener Decoherence behoorlijk fraai, evenals het toetsenthema aan het eind van The Breach en de heftige momenten in het titelnummer. Eigenlijk is het nogal sneu dat zoveel goede bedoelingen leiden tot een sprokkelalbum als dit.

Over het algemeen kan je stellen dat “The Antechamber Of Being” teveel gecomponeerd is. Je mist duidelijk een band die lekker staat te spelen. Daar is het namelijk de muziek wel naar. Het valt te hopen dat Stewart Bell ervoor kiest om met deel 2 en 3 de trilogie niet te laten verworden tot een herhaling van zetten. Eentje zoals deze is meer dan genoeg.

Dick van der Heijde