Mitten, Clive

Tales From A Misspent Youth volume 1

Info
Uitgekomen in: 2022
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Eigen beheer
Website: http://www.twelfthnight.info
Tracklist
Cd1
Shine On You Crazy Diamond (12:20)
Jeux Sans Frontieres (3:24)
Tubular Bells (Side One) (20:17)
Rudy (2:40)
Supper’s Ready (23:19)

Cd2
Echoes (13:17)
Solsbury Hill (4:00)
Countdown (1:56)
La Villa Strangiato (9:13)
Bloody Well Right (4:24)
School (4:07)
Xanadu (8:19)
Living In The Past (3:31)
In The Cage Medley (15:12)
Clive Mitten: toetsen
Tales From A Misspent Youth volume 1
Suite Cryptique (2021)
The C:Live Collective - The Age of Insanity (2018)

Clive Mitten was twaalf jaar oud toen hij Pink Floyd live “Dark Side Of The Moon” zag spelen en vervolgens ook Supertramp live zag.

Prog had het hart van de jonge Clive gestolen en in zijn tienerjaren genoot hij van symfonische toppers als Genesis, Jethro Tull, Rush en Mike Oldfield. De jonge Clive kon al piano en klassieke gitaar spelen, en deze bands inspireerden hem om ook de prog kant op te gaan. En hoe, want Clive Mitten is natuurlijk het meest bekend als de componist en bassist en (bij tijd en wijle) toetsenist van het legendarische Twelfth Night.

Met “Tales From A Misspent Youth volume 1” brengt Mitten een ode aan de artiesten die hem hebben geïnspireerd om zelf muziek te gaan maken. De lockdown in de coronatijd gaf hem bovendien de tijd om met de muziek aan de slag te gaan, want het moet monnikenwerk zijn geweest. Veertien maanden heeft hij eraan gewerkt.

Clive heeft instrumentale filmisch orkestrale interpretaties gemaakt van bekende nummers van Pink Floyd, Peter Gabriel, Supertramp, Genesis, Mike Oldfield, Rush en Jethro Tull. Mitten arrangeerde deze nummers opnieuw. Met de MiniMoog synthesizer en samples geeft hij zijn eigen interpretatie aan deze muziek. Gedetailleerd vertelt Mitten hoe hij te werk ging en welke samples hij heeft gebruikt. Voor de details verwijs ik u graag naar het boekje.

“Tales From A Misspent Youth” begint met een orkestrale uitvoering van Pink Floyds Shine On You Crazy Diamond. Het is mooi gedaan, maar ik mis bij dit nummer dan wel de iconische gitaarsolo. Interessant vind ik Clive’s interpretatie van Jeux Sans Frontieres, beter bekend als Games Without Frontiers van Peter Gabriels derde album. In deze orkestrale instrumentale versie weet Mitten de spanning te herinterpreteren. Dat lukt hem bijvoorbeeld ook goed bij Echoes van Pink Floyd.

Interessant is dat Mitten Mike Oldfields Tubular Bells (de A-kant) en Genesis’ Supper’s Ready onder de handen heeft genomen. Nu leent Tubular Bells gezien zijn karakter zich uitstekend voor een orkestrale interpretatie. Erg mooi gedaan. Wat Supper’s Ready betreft, daar houd ik een ambivalent gevoel aan over, ook omdat ik de zang erg mis. Het is lastig om naar het begin te luisteren, zonder direct ‘And it’s hello babe, with your guardian eyes so blue. Hey my baby, don’t you know our love is true’ in je hoofd te horen. Neemt niet weg dat Clive’s interpretatie mooi en interessant is, maar het haalt het niet bij het origineel. En ik denk dat dit Mittens doel ook niet is. Het is zijn ode aan die muzikanten die hem in zijn tienerjaren hebben geïnspireerd.

Het mooiste heeft Mitten voor het laatst bewaard, wat mij betreft. Met In The Cage Medley brengt hij een prachtige hommage aan het Genesis van de jaren ’70. Cinema Show, In The Cage, Colony Of Slippermen en Afterglow worden heel mooi aan elkaar verbonden. Ik weet het niet zeker, maar ik heb het gevoel dat Mitten zich het meest met Genesis verbonden voelt. En zeker als je de elementen uit “The Lamb Lies Broadway” op deze manier beluistert, kun je je heel goed voorstellen hoe groot de invloed hiervan is geweest op het werk van Twelfth Night. En dan is urgentie wat mij betreft het verbindende woord.

Tot slot memoreer ik nog even dat Jane Mann, de weduwe van Geoff, Clive heeft geholpen met de orkest-elementen. Tot slot 2, wat mij heel aanspreekt in de benadering van Mitten is dat hij een heerlijke melancholische touch meegeeft.

Respect voor Clive die onvergetelijke muziek weer een nieuwe kleur heeft proberen te geven. En die mij in elk geval, wederom, er bij heeft bepaald hoe uniek de jaren ’70/ begin jaren ’80 waren voor ons geliefde genre. Het gaat klaarblijkelijk om volume 1. Ik zou zeggen, Clive kom maar door met volume 2. Is Yes wellicht een idee? Of One For The Vine?

Send this to a friend