Closure In MoscowAlbum

Ik had hem de eerste keer gemist, dus is het maar goed dat de Australische band Closure In Moscow zijn eerste langspeler uit 2009 nog een keertje uitbrengt. Twaalf is immers zo’n kroonjaar. Euh… Nou ja, de band heeft lang met een nieuwe plaat gewacht (de laatste, “Pink Lemonade”, stamt uit 2014, de opvolger is door de pandemie serieus vertraagd) en uit het oog is uit het hart, dus zo dom is het niet. En daarbij: “First Temple” is een sterk album.

Goed om je te realiseren dat de plaat dus uit 2009 stamt, want inmiddels komt deze post-rock en progmetal blend ons wel redelijk bekend voor, he? The Mars Volta, Coheed & Cumbria en nog zo’n 3.000 band hebben het genre naar een hoger niveau getild en vervolgens ad infinitum herkauwd. Closure In Moscow voegt aan die Emo-rock een fijn progressief randje toe, maar verder herken je de bloedtempo’s, de gegilde of gehuilde zang en de scheurende gitaren natuurlijk meteen.

Wat de band voor mij wel wat onderscheidt van de vele epigonen, is de kwaliteit om een goed liedje te schrijven. Los van het format, dat je gerust een keurslijf zou mogen noemen, zijn de heren in staat knappe composities te schrijven met een kop, een staart en een prettig meeloeibaar refrein.

Daarbij helpt het ook dat hier geweldige muzikanten aan het werk zijn met een eervolle vermelding voor drummer McKee, die dat nijdige tempo met schijnbaar gemak uit de vellen mept, en gitarist Zennelli, die korte, maar virtuoze solo’s speelt. A Night At The Spleen is zijn favoriete stuk van de plaat en ik ben geneigd het met hem eens te zijn: snel, heftig en toch toegankelijk.

Ik ben minder stuk van de langzamere passages, zoals I’m A Ghost Of Twilight, waar de muziek iets lijzigs krijgt. Emo werkt gewoon niet zo goed op half tempo. Ook zanger De Cinque is niet op zijn best in de lagere regionen. Daarbij krijgt het refrein een toefje Black Sabbath mee, waardoor hij ineens als Ronnie James Dio klinkt. Eigenaardig.

Het stuk daarna is een soort ambient schilderijtje en het nummer daarna begint ook al langzaam, waardoor de plaat midscheeps ineens een beetje inkakt. Gelukkig herstelt de band zich met het topzware en voortsuizende Afterbirth en vanaf daar gaat het crescendo naar het einde.

Al met al snap ik dat mensen, vooral Amerikanen, maar toch, massaal voor dit album vielen toen het in 2009 uitkwam. Het is lekker toegankelijke rock met veel drama en flair, de plaat klinkt nog steeds fris en de muzikanten zijn stuk voor stuk klasbakken. Het maakt me erg benieuwd naar een nieuw album, dat in 2022 moet uitkomen.