Closure In MoscowAlbum

Het Australische platenlabel Bird’s Robe maakt er een gewoonte van om oude wijn in nieuwe zakken te gieten. “The Penance And The Patience” van Closure In Moscow is zo’n voorbeeld. Het kwintet van ‘down under’ bracht de zes nummers op deze ep al uit in 2008. Het was hun debuut, dat vooral in hun thuisland goed werd ontvangen.

In 2014 maakten we voor het eerst kennis met Closure In Moscow. Het album “Pink Lemonade” werd door Christopher Cusack op deze website besproken. De groep maakt muziek waar ik een haat-liefde verhouding mee heb. Ik beschouw me ook niet echt als kenner van het genre post-hardcore, welk etiket men nog wel eens opgeplakt krijgt. Het ene moment geeft de bruisende en soms stuiterende rock mij energie, het andere moment bezorgen de ogenschijnlijk ongecontroleerde uitspattingen mij spontane jeuk. En laat deze twee elementen nu vaak binnen een nummer samenkomen, zoals op het openingsnummer We Want Guarantees, Not Hunger Pains, waar ook gretig in de bak met samples wordt gegrabbeld.

Het aansluitende Dulcinea bruist, golft en stroomt ook diverse kanten op. Aspecten van The Mars Volta worden hier afgewisseld met invloeden van TesseracT. De zang van Christopher James deCinque komt ook dicht in de buurt van TesseracT’s Daniel Tompkins. Breathing Underwater is zo’n nummer dat me de nodige jeuk bezorgt. Alsof de groep opgesloten zit, op zoek naar de uitgang en deze vallend en struikelend net niet bereikt. Het fluwelen keeltje van gastzangeres Angelina Morino helpt ook niet de deur te openen. Knetterhard wordt doorgeschakeld met Here’s To Entropy. Halverwege gaat mijn progressieve (metal) hart sneller kloppen met wat maat- en tempowisselingen, om al snel weer plaats te maken voor een spervuur aan gitaargeweld en dubbele bassdrums.

Met Ofelia… Ofelia komt het kwintet tot de broodnodige rust. Al is het contrast zo groot dat ik de draad enigszins kwijt raak, die ik vervolgens met het afsluitende Jewels For Eyes weer op pak. Het is het meest progressieve nummer waarin rustige en hardere passages worden afgewisseld. De zes minuten, waarvan de laatste minuut weg tikt met gefreubel van samples en piano, geven gitarist Mansur Zenelli ruimte zijn kwaliteiten te etaleren.

Closure In Moscow maakt geen muziek voor de modale liefhebber hetgeen op zich te prijzen valt. Dertien In een dozijn groepen zijn er al in overvloed.