CompassionizerAlbum

In een poging om mijn jaarlijkse top tien te complementeren was ik eens gaan struinen op het internet, op zoek naar parels die we tot dusver mogelijk gemist hadden. Het is ook weer niet zo dat we bij elke release een waarschuwing van tevoren krijgen. Tot dusver had ik nog geen favoriet voor 2022, zoals ik dat in het jaar ervoor wel had met die simpele plakplaat van het Zwitserse Metamorphosis.

De hoes van “Narrow Is The Road” had meteen mijn aandacht te pakken. De bandnaam ‘Compassionizer’, afkomstig uit Rusland anno 2022, riep direct wel de nodige vraagtekens bij me op. Op de Bandcamppagina las ik echter dat alle opbrengsten gaan naar een Oekraïens gezin dat wordt opgevangen in Hamburg. Het gaat dus kennelijk niet om ‘foute muziek’. Daarnaast heeft de band de missie om bij te dragen aan kwaliteiten als empathie en compassie, zo valt op hun pagina te lezen. 

Het brein achter deze groep is Ivan Rozmainsky, die ook binnen de avant-garde wereld bekend is van de groep Roz Vitalis. Zelf speelt hij toetsen en melodisch slagwerk (de instrumentengroep waarin onder andere de marimba valt). De hoofdmoot van de muziek bestaat echter uit een breed assortiment aan blaasinstrumenten en slagwerk. Daarnaast is er een bijzondere rol voor de elektrische en akoestische gitaar in sommige stukken en heeft bijvoorbeeld Kramatorsk ook een viool en een dwarsfluit in de mix. Al met al zal de geoefende luisteraar weten dat het hier gaat om moderne kamermuziek, een genre dat door bands als Henry Cow en Art Zoyd ooit onderdeel werd van de progressieve beweging.

Compassionizer voert een mix op van (symfonische) folk, modern klassiek en met vlagen zelfs avant-garde rock. Waar het kamermuziek genre nog wel eens chaotisch wil worden blijven de stukken op “Narrow Is The Road” vrij sterk geaard in emoties en muzikale vertellingen, al zijn de vernuftig in elkaar gezette notenbreiwerkjes ook hier en daar van de partij. Het hele album heeft een zekere melancholie, die bij mij inderdaad aanzet tot het doorvoelen van dingen die bij me spelen. Zo heeft The Invasion Of A Crying Shame een lading die de titel meer dan rechtvaardigt met zijn wrange, serieuze klanken die zeker een beroep lijken te doen op je geweten. I Need You To Help heeft dan weer een iets hoopvoller karakter, al behoudt de muziek zijn onvoorspelbaarheid en gaat daar toch enige dreiging vanuit.

Het album heeft ook duistere sferen, zoals bij het Henry Cow-achtige In Things To High For Me. In dit stuk zijn ook de bijzondere synthesizerklanken van Rozmainsky te horen. Het doet me ook wel een beetje denken aan dat bijzondere “Rock Bottom”-album van Robert Wyatt. In Looking From The Dome heeft de elektrische gitaar ook een centrale rol, met een prachtige vuige, doch melodische akkoordenpartij. Hét moment van de plaat is echter het hypnotiserende Kramatorsk met zijn King Crimson type riff, muzikaal getimede treingeluiden, statige blaaspartijen en roterende synths. Ook een fuzzy gitaar à la middenstuk Starless ontbreekt hier niet. Hier komen moderne kunstmuziek en pakkende progressive op een magische manier samen. Het nummer creëert een verlangen naar de eindeloosheid ervan en weet dat met zijn veertien minuten aardig in te willigen.

Dan vergeet ik in de aardigheid het prachtige openingsstuk Only One Road For The Wayward te noemen. Hier zet Compassionizer eigenlijk in een broeierige atmosfeer meteen de toon voor het album. De combinatie van drums, modern klassiek en avant-prog, maar zonder basgitaar of een andere vorm van onderlaag weet hier meteen al te verbazen. Ook in dit stuk stralen de synthesizers op het juiste moment.

“Narrow Is The Road” is het derde volledige album van Compassionizer en volgens liefhebbers voornamelijk gewoon weer een sterke toevoeging aan het eerdere werk. Ben je als trouwe symfojongen van plan eens een uitstapje te maken naar de avant-prog of de kamermuziek, dan lijkt dit puike album van Russische bodem me erg geschikt. Dan moet je het natuurlijk wel even zes keer doorstaan voordat je het écht begint te waarderen, maar al doende groeit men. Of niet, maar hoe dan ook, deze plaat heeft vanwege zijn sterke emotionele beladenheid een streepje voor op veel andere werken uit het genre. Voor mij is dit dan jaarlijstmateriaal, met name omdat het me écht fascineert en raakt, maar ook een beetje tegenwerkt. De muziek geeft zichzelf niet aan je cadeau, zogezegd. Je bent gewaarschuwd.