Corrado Rustici

Interfulgent

Info
Uitgekomen in: 2021
Land van herkomst: Italië
Label: eigen beheer
Website: www.corradorustici.com
Tracklist
Halo Drive (4:43)
Night of the jackal(5:41)
The man from Yorkshire (Dedicated to A.H.)(3:59)
Black Swan(3:56)
Anna (4:44)
Interfulgent (4:31)
Khetwadi Lane (4:01)
ZuZu Blues (4:28)
The waters of Enceladus (4:52)
G. on a sunny day (5:01)
Corrado Rustici: gitaar, toetsen, beats programmering, Synthaxe
Alex Argento: toetsen
Interfulgent (2021)
Aham (2016)
Blaze and Bloom - Live in Japan (2014)
Deconstruction of a Post Modern Musician (2007)
The Heartist (1995)

Geboren in een zeer muzikale familie vormde de Napolitaan Corrado Rustici al op 16-jarige leeftijd de progressieve rockband Cervello. Over de release in 1973 van het enige studioalbum “Melos” waren critici lyrisch, maar collega Hans Ravensbergen kon het er niet mee eens zijn. Hierna verhuisde Rustici met zijn broer Danilo naar Londen, waar ze met de jazz-rockband Nova vier albums uitbrachten om in 1977 te verhuizen naar Los Angeles. Hier werd de Italiaan een succesvolle producer. Als soloartiest heeft hij verschillende albums uitgebracht, en speelde hij onder andere met Allan Holdsworth, George Benson, Herbie Hancock en Miles Davis. De lijst met artiesten waar hij mee werkte is eindeloos, maar met deze namen heb je het kader waar we zijn nieuwste solo album Interfulgent onder kunnen plaatsen. Jazzrock dus en nog eens jazzrock en niet anders dan jazzrock.

Corrado Rustici is iemand die niet veel noten op zijn zang heeft maar des te meer op zijn gitaar. Met het gebruik van een speciaal pedaal, dat hij ontwikkelde met DV Mark creëert hij zijn eigen unieke gitaargeluiden. Zijn gitaarsound klinkt op dit album zoals de synth geluidscollages van Frost* op keyboards. De muziek werd voornamelijk door hem uitgevoerd, maar er is ook Alex Argento (Icefish) op keyboards waardoor er de nodige overlap is. En als het een enkele keer melodisch wordt wil ik Steve Hackett nog wel als referentiekader meegeven, maar verwacht geen Hackett-muziek. Dit is en blijft jazzrock en hier gelden geen beats per minuut, maar hoeveel aanslagen op gitaar per minuut.

Over beats gesproken, de ritmesectie komt uit een elektronisch computerdoosje en daar leeft hij zich van harte in uit. Zeer modern, heel creatief uitgevoerd, maar of daar de conservatieve progliefhebber zijn draai in vindt betwijfel ik. In zoveel virtuositeit schuilt natuurlijk het gevaar van tunnelvisie. Dit wordt door zijn capabele spel handig ontweken en de liefhebber van stevige jazzrock op elektrische gitaar versus synthesizer in een hip modern beat jasje zal dit wel kunnen waarderen.

Send this to a friend