Course Of Fate

Mindweaver

Info
Uitgekomen in: 2020
Land van herkomst:  Noorwegen
Label: Roar! Rock Of Angels Records
Website: https://www.facebook.com/courseoffate/
Tracklist
There Is Someone Watching (1:32)
The Faceless Men, Pt. I (5:10)
Endgame (7:00)
Utopia (6:57)
The Walls Are Closing In (1:16)
Wolves (6:06)
Drifting Away (6:56)
The Faceless Men, Pt. II (9:23)
Per-Morten Bergseth: drums
Eivind Gunnesen: zang
Kenneth Henriksen: gitaar
Marcus Lorentzen: gitaar
Daniel Nygaard: basgitaar
Carl Marius Saugstad: toetsen

Met Medewerking van:
Catharina Damman: vrouwenkoor op Drifting Away
Jeanette Heidenstrøm: zang op The Faceless Men pt.1&2 en Endgame
Mindweaver (2020)
Cognizance (EP-2013)

There Is Someone Watching is de opening van het debuutalbum van Course Of Fate. Dit klinkt meteen bekend en vertrouwd. Het brengt ons terug naar de gloriedagen van Queensrÿche ten tijde van “Operation Mindcrime”. Een intense opener die op mysterieuze, ingetogen wijze het conceptverhaal opent. De spanning wordt sterk opgebouwd door de vocalen van Eivind Gunnesen en de opzwepende drumsalvo’s van Per-Morten Bergseth. Zoals een goed concept betaamt wordt de korte intro krachtig opgevolgd door het volgende nummer The Faceless Men, Pt. I.

Course Of Fate is een Noorse band die al in 2003 werd opgericht. Na hun eerste ep “Cognizance” in 2013 heeft de band gewerkt aan de totstandkoming van dit conceptalbum. Ruim zes jaar is besteed om het verhaal en de muziek te vormen tot een samenhangend concept. De band is duidelijk geïnspireerd door andere klassieke conceptalbum, zoals het bovengenoemde “Operation Mindcrime”, “Scenes From A Memory” en “The Wall”. Kenneth Henriksen geeft aan dat hij ‘altijd geïntrigeerd is geweest in het schrijven van een album als één stuk’. Geïnspireerd door het het gedicht “Antigonish” van William Hughes Mearns, door sekteleden en de mensen die ze volgen, vertelt “Mindweaver” het verhaal van een man die visioenen over het einde van de wereld ervaart. De visioenen worden gebracht door mannen met onheilspellende verduisterde gezichten (The Faceless Men) en omvatten diverse natuurrampen en plagen (bezongen in Endgame). De hoofdpersoon probeert de wereld hiervoor te waarschuwen en verandert in een sekteleider, krijgt een grote groep volgelingen en als sekteleider belooft hij een uitweg naar het Utopia. Tenslotte blijkt hij te vervreemden van iedereen (Drifting Away) en eindigt hij op zoek naar verlossing en vergeving (The Faceless Men pt.2). Een klassiek verhaal geheel in de lijn van genoemde conceptalbums, waarbij nog in het midden wordt gelaten of dit werkelijkheid is of een hallucinatie, waarbij de link met het album “Scenes From A Memory” van Dream Theater geaccentueerd wordt. Daarnaast past dit ook in de lijn van de albums van Ayreon en een album als “Signify” van Porcupine Tree.




De muziek van “Mindweaver” is in opbouw perfect afgestemd op het verhaal. Emotioneel, dynamisch, ingetogen en uitbundig naar gelang het verhaal dit vereist. Van rustig ingetogen naar dreigend en bombastisch en weer terug. Endgame is heftig met opzwepende drums, stevige meerstemmige zang en prachtige synth-landschappen. De toetsen geven een extra gevoel aan dit nummer dat je meeneemt in de heftige gebeurtenissen die bezongen worden. Eivind Gunnesen is een prima zanger die in de voetsporen van Geoff Tate tracht te stappen. Het beginstuk van Utopia is hiervan een duidelijk voorbeeld. Dit toont sterke eigenschappen van Suite Sister Mary of menig ander nummer van Queensrÿche. Helaas haalt Gunnesen het niet bij Tate – hetgeen natuurlijk ook bijna onmogelijk is – maar ook in andere nummers met andere zangtechnieken is het er gewoon net niet. Daarmee is Gunnesen zeker geen slechte zanger, maar als je de vergelijking maakt moet je dit concluderen.

Het akoestische nummer The Walls Are Closing In, de openingstrack op Side B van de vinylversie, is een beetje een vreemde eend in de bijt. De stevige overgang naar Wolves is dan weer mooi gedaan. De afwisseling en dynamiek van het album is hier overigens wel mee gediend. De tweede helft van het album kent een andere intensiteit en ander gevoel dan het eerste deel. Op kant A was de vergelijking vooral gericht op het gevoelige oeuvre van Queensrÿche, nu wordt overgegaan op de iets zwaardere aspecten van Dream Theater. Het gitaargeweld afgewisseld met technisch hoogstaande toetsen in Wolves is hiervan een voorbeeld.




De ballad Drifting Away is in eerste instantie even wennen. De eerste vier minuten zijn eigenlijk nietszeggend en gaat over het berouw dat de hoofdpersoon heeft over zijn handelen en het vervreemden van iedereen. Wellicht erg gevoelig in de juiste stemming. Het tweede helft kent vervolgens een geweldige gitaarsolo in een onvervalste Gilmoureske stijl. Heerlijk is dit gewoon, deze uitspattingen hadden veel meer in het album mogen zitten. Het slotnummer, The Faceless Men, Pt. II, is tenslotte een heerlijke finale. In bijna tien minuten wordt nog eens alles uit de kast getrokken.

Course Of Fate heeft 17 jaar na zijn oprichting een goed debuutalbum opgeleverd. Het heeft zeker nog niet het hoogstaande niveau als de albums waarmee ze graag vergeleken worden, maar dit is zeker een prima eerste poging. Een uitstekend progmetal album met een conceptverhaal dat muzikaal en tekstueel goed in elkaar steekt. Voor een eerste album van een band een erg goed resultaat. Als ze dit niveau verder uitbouwen ben ik zeker benieuwd naar hun volgend album.




Send this to a friend