Crack The Sky

Tribes

Info
Uitgekomen in: 2021
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: Carry On
Weblink: https://carryonmusic.com/music/tribes-album/
Website: https://www.facebook.com/officialcrackthesky/videos/crack-the-sky-tribes/1636045299892073/
Tracklist
Tribes (4:36)
Another Civil War (5:21)
Dear Leaders (5:01)
Blowing Up Detroit (4:39)
Quick (8:34)
Another Beautiful Day (4:13)
All My Innocence (4:26)
Drinking Myself Sober (4:39)
Stranger In A Strange Land (4:43)
We Don't Know (4:06)
Alligator Man (4:25)
Boom Boom (4:09)
The Lost Boys (4:25)
John Palumbo: sologitaar, gitaren, toetsen, zang
Rick Witkowski: gitaren, zang
Joey D’Amico: drums, zang
Bobby Hird: gitaren, zang
Glenn Workman: toetsen, zang
Dave DeMarco: basgitaar, zang
Tribes (2021)
Vinyl Reissue (2020)
Crackology (2018)
Living In Reverse (2018)
The Beauty Of Nothing (2015)
Östrich (2012)
Machine (2010)
All Access dvd (2008)
The Sale (2007)
Alive And Kickin' Ass (2006)
Dogs From Japan (2004)
Ghost (2001)
The Best Of The Rest (And Then Some) (2000)
Live Recher Theatre (2000)
Cut (1998)
Rare! (1994)
Dog City (1990)
From The Greenhouse (1989)
Raw (1986)
The End (1984)
World In Motion I (1983)
Photoflamingo (1981)
Classic Crack (1980)
White Music (1980)
Safety By Numbers (1978)
Live Sky (1978)
Animal Notes (1976)
Live On WBAB (1976)
Crack The Sky (1975)

Crack the Sky is een Amerikaanse progressieve rockband die begin jaren zeventig werd opgericht in Weirton, West Virginia. In 1975 riep Rolling Stone hun eerste album uit tot ‘debuutalbum van het jaar’, en in 1978 vergeleek Rolling Stone Record Guide ze zelfs met Steely Dan.

Hun eerste drie albums kwamen in de Billboard 200 terecht. In 2015 stond hun debuutalbum op nummer 47 in de Rolling Stone-lijst van 50 Greatest Prog Rock Albums of All Time. De band blijft tot op de dag van vandaag albums uitbrengen en optreden voor een kleine maar toegewijde fan-base. In een uitgebreid stuk in 2018 noemt Rolling Stone Crack The Sky ‘de beste Amerikaanse progband waar je nog nooit van gehoord hebt’.

De band heeft sinds 1975 vele samenstellingen gekend maar oprichter/componist/zanger John Palumbo is, met een klein hiaat tussen ’78 en ’79, altijd van de partij geweest. Hetzelfde kan gezegd worden van medeoprichter/gitarist Rick Witkowski, afwezig tussen ’81 en ’88, en gitarist Bobby Hird, lid sinds 1981. Toetsenist Glenn Workman (1997), drummer Joey D’Amico (2003) en bassist Dave DeMarco (2010) zijn relatieve ‘nieuwkomers’. De heren hebben zojuist hun langverwachte 18e studioalbum, “Tribes”, uitgebracht. Video’s voor de eerste twee singles (het titelnummer en Another Civil War) zijn al via YouTube te zien geweest.




De rockgroep uit West Virginia vierde in 2020 de 45e verjaardag van hun veelgeprezen titelloze debuut uit 1975, destijds door Rolling Stone aangehaald als ‘origineel, humoristisch en gepolijst zonder te kunstzinnig te lijken’. Maar Crack The Sky is niet van plan op hun lauweren te rusten. Het nieuwe album is een fel manifest geworden met de toepasselijke titel “Tribes”, opgenomen in Studio L in Weirton, West Virginia en geproduceerd en gemixt door gitarist Rick Witkowski. De dertien nummers die op “Tribes” staan, zouden wel eens tot het beste werk van Crack The Sky tot nu toe gerekend kunnen worden. De inhoud is breed en gevarieerd, zowel qua tekst als muziek. “Tribes” vat de teneur van het huidige tijdsbeeld uitstekend samen.

De actualiteit is zo goed getroffen dat je de bestorming van het Capitool voor je ziet tijdens Another Civil War (You hate me ‘cause I don’t think like you, I hate you, looks like we’re heading to another civil war). Net zo goed als de strijd tussen Democraten en Republikeinen in Tribes, (We take sides, believing, in our tribes) of de felle aanklacht tegen de politieke leiders in Dear Leaders (Dear leaders, are you listening/are you watching this? there’s something wrong with you). Stranger In A Strange Land verhaalt over vervreemding en haat (there is no love, only hatred), terwijl We Don’t Know fake-news op de hak neemt (we don’t know what’s going on, what they tell us could be wrong). Akelig accuraat, alsof Palumbo en co het onmogelijke voorzien hadden, lang voordat het ook daadwerkelijk gebeurde. Misschien is deze tekst uit Another Civil War nog wel het meest hoopvol: ‘I know you love the USA, you know I love the USA, why don’t we use that as a start?’ Laten we het hopen. Opgemerkt dient dat Crack The Sky nergens één kant kiest: ze blijven neutraal.




En kijk ook eens naar het veelzeggende hoesontwerp: een demonstrant met gasmasker op staat tegenover een lijn van politiemensen die een gebouw beschermen. Hoe beeldend kun je het maken?

Componist John Palumbo erkent dat we inderdaad allemaal in moeilijke tijden leven: “De wereld is veranderd. Ik wil dat mensen nadenken. Dat is het. Ik wil gewoon dat ze nadenken. Ik wil ook dat ze worden vermaakt, en daarom doen we dit – maar het entertainmentgedeelte komt echt van live optredens. Maar over het algemeen wil ik vooral dat mensen nadenken.”

Aan de stem van die Palumbo moet je een beetje wennen, hij houdt een beetje het midden tussen Dave Cousins (Strawbs) en Joe Walsh (Eagles), beiden niet echt bekend om hun vocale kwaliteiten. Maar de wat onvaste, soms zelfs atonale zangstem van de voorman past prima bij de heftige teksten en muziek van dit album. Muziek die net zo hard en venijnig is als de teksten.

Openings- en titelnummer Tribes zet direct de toon voor het album: een harde, puntige rocksong met bijtende teksten. Another Civil War is gewoon een goede progsong met lekker basintro, banjo, militaire drums en verwijzing naar de echte Burgeroorlog met het fluitje aan het einde. Drums & bass plus elektronica als achtergrond zorgen voor monotone, metaalachtige gitaarklanken in Dear Leaders, terwijl Blowing Up Detroit zelfs een heuse blazerssectie herbergt.

Quick is zonder twijfel het topnummer op het nieuwe album. Klokkend op bijna negen minuten, een intro met strijkers die een herkenbaar terugkerend thema spelen. Dat alles ontwikkelt zich tot een prima progrock song met heerlijke heavy gitaar duetten in de stijl van Wishbone Ash en Iron Maiden. De strijkers nemen het weer over tegen het einde. Another Beautiful Day is een recht-toe-recht-aan rocker in Ramones-stijl (hey, hey) met Bowie-twist.

Niet alleen de stem maar ook de instrumentatie doet sterk aan Joe Walsh denken (In The City) tijdens All My Innocence en dat geldt in mindere mate ook voor het daaropvolgende Drinking Myself Sober. Nee, geen Iron Maiden of Spock’s Beard (of Barbara Streisand) op Stranger In A Strange Land, wel weer de duo gitaren en de tekst ‘there is no love, only hatred’. Weinig hoopgevend allemaal, We Don’t Know loopt ook al niet over van positivisme met zijn aanklacht tegen fake news en partijpropaganda.

Alligator Man heeft de intro van Those Shoes van The Eagles in een Zappa-achtige song met Bowie invloeden in de koortjes (shooby doo wop), hoe divers kan een nummer zijn. Dat geldt niet voor Boom Boom, geen bijzondere song waarvan er dertien in een dozijn gaan. Gelukkig is daar het slotnummer, The Lost Boys, een heerlijk stampende, met funky blazers doorspekte Bowie-achtige song (Fashion).

Ruim een uur bijtende rock met dito teksten in de vorm van veelal vier tot vijf minuten durende songs. Veel invloeden ook, van Eagles (Walsh) tot en met Zappa en vooral Bowie. Misschien niet allemaal even goed en niet altijd prog. Maar ik heb me geen moment verveeld.

Send this to a friend