Op 17 augustus 2017 overleed Hansi Cross, de grote man achter de naar hemzelf genoemde band. Er lag nog wat materiaal op de plank en dat deed de uitgever besluiten postuum nog twee uitgaven van Cross, ook wel als CROSS geschreven, uit te brengen. De ene is “Opus Eleven”, het laatste nieuwe werk waaraan Hansi nog gewerkt heeft en de andere, “Halfway To Somewhere” ligt nu ter bespreking voor.
Dit schijfje was bedoeld als een “Best of”, maar dat pakte iets anders uit. Vijf oude bestaande nummers kregen een ander jasje en vier nieuwe nummers vonden hun weg naar de persmachine. Nou ja vier, twee hiervan betreft muzikale intermezzo’s van rond de halve minuut. Zo kan ik ook een paar nieuwe nummers presenteren! Cross heeft er trouwens een handje van om nummers op te kalefateren, getuige de recensie van Dick van der Heijde van “Da Capo”. Hij was er niet zo blij mee. De opgepoetste stukken komen van het debuut “Uncovered Heart” uit 1988, van “Changing Poison Into Medicine” uit 1993 en “Gaze” uit 1996. Ik laat het aan de Crossadepten om de zeven verschillen te ontdekken en te oordelen of de aanpassingen positief uitpakken. Halfway To Somewhere is wel helemaal nieuw. Dit tienminutenstuk is gered van een geruïneerde analoge tape. Zoot Allures tenslotte is een cover van Frank Zappa.
Nu we de administratie op orde hebben richten we ons toch maar op de muziek zelf. Cross maakt neo-prog met de voetjes in de klei van de jaren ’80 en ’90, maar met voetstappen die in een nog oudere grondsoort liggen. Cross tapt uit verschillende vaatjes. Te benoemen invloeden zijn Genesis, Arena, Yes, King Crimson, IQ, Rush en Galleon. Zelf noemde Hansi Cross Frank Zappa ook nog als inspiratiebron. Niet heel vreemd dat hij van deze muzikale mafkees een cover opneemt. Deze waaier aan inspiratie kan al snel een ratjetoe opleveren, maar dat valt redelijk mee. Voor een deel is dit te danken aan het onmiskenbare stemgeluid van frontman Hansi. Hij heeft iets zeurderigs in zijn stem dat menigeen zal doen afhaken, zeker als hij hiermee ook nog de theatrale kant op gaat. Een aantal luisteraars zal dit mogelijk zelfs als aanstellerij betitelen. We horen in elk geval geen nachtegaaltje zingen.
Verder verzorgt Cross pakkende muziek, die gewoon lekker klinkt, vol zit met melodieuze stukken, tempo- en sfeerwisselingen en zeker niet onaardige solo’s op gitaar en toetsen. De niet al te ingewikkelde melodieuze rock die Cross voorschotelt laat vooral veel ruimte voor het toetsenwerk, maar het wordt pas echt leuk als Hansi Cross zelf gaat soleren op gitaar. Met het nodige toetsenwerk op de achtergrond levert dit heerlijke symfonische stukjes op. Een voorbeeld hiervan is het tien minuten klokkende Poison Into Medicine, dat bol staat van de solo’s en dat op momenten erg aan Yes doet denken.
Uncovered Heart hebben we dan al gehad, dat duidelijk sporen van Rush draagt en dus wat steviger van aard is, maar wel met de nodige rustpuntjes. Aan tempo- en sfeerwisselingen overigens toch geen gebrek. Elk nummer kent wel de nodige breaks.
Op Take-Off is de vox van Hansi te horen, daar wordt zijn stem niet beter van. Hij legt een beetje oude Peter Gabriel emotie in zijn stem voordat weer zo’n machtige op klavierklanken gedragen gitaarsolo het nummer naar een fraai einde voert.
Het nog onbekende Halfway To Somewhere dan. Dit nummer zal vooral de liefhebbers van het gitaarspel van Cross aanspreken. Afwisselend schudt hij vloeiende en wat meer hoekige solo’s uit zijn mouw, de andere bekende elementen uit het spel van deze Zweedse band niet uit het oog verliezend. Niet spectaculair, wat misschien wel een mooie samenvatting van het hele oeuvre van Cross is, maar absoluut goed te verteren.
Zoot Allures van de gelijknamige lp van Zappa uit 1976 wordt tamelijk keurig nagespeeld, zij het iets braver. Het instrumentale nummer met een lichte blues- en jazzinslag kabbelt minutenlang nogal onbestemd voort, totdat het (inderdaad) Zappaiaanse solowerk op gitaar de overhand krijgt en het nummer toch nog gezellig wordt.
Een soort van verzamelaar met vijf opgepimpte oude nummers, twee niemendalletjes van een halve minuut, één echt nieuw nummer en een Zappa-cover is wat “Halfway To Somewhere” te bieden heeft. Voor de fans, verzamelaars van het werk van Cross zal deze uitgave zeker meerwaarde hebben. En voor wie het werk van de ons helaas ontvallen Hansi Cross en zijn band nog niet kent is dit een niet onaardige instapper.