Cyan & Pete JonesConcert

Supergroep Cyan trad vorig jaar tijdens het laatste ProgDreams Festival in de Boerderij op, ik kon er helaas destijds niet bij zijn. Maar een jaar later is de Engelse progrockformatie onder leiding van Magenta-voorman Rob Reed weer terug in de Zoetermeerse poptempel, voor een headliner optreden ditmaal. Met zanger Pete Jones (Tiger Moth Tales, Camel, Red Bazar) als voorprogramma. Het spreekt voor zich dat een rechtgeaarde progfanaat dan aanwezig moet zijn. En zo geschiedde.

De aankondiging dat Pete Jones het voorprogramma zou verzorgen was een extra reden om het concert van Cyan niet aan mij voorbij te laten gaan. De blinde multi-instrumentalist trad in zijn eentje op, Cyan collega Robert Reed leidde hem het podium op, waar hij plaats nam achter een horizontaal geplaatste elektrische gitaar en met zijn saxofoon aan zijn zijde. De sympathieke Brit gaf aan een combinatie van Genesis en Tiger Moth Tales (TMT)-materiaal te gaan spelen, het ontlokte enthousiaste kreten aan het aanwezige kennerspubliek. Jones is een uitstekende entertainer, met veel humor kondigde hij zijn nummers aan en zijn geweldige stem en gitaarspel deden de rest.

Het Genesis-materiaal wordt gestart met Turn It On Again, Dancing with the Moonlit Knight, Carpet Crawlers, een verrassende Harold The Barrel en majestueuse Ripples worden afgewisseld met Feels Alright, het folky The Lock Keeper, de ontroerende ode aan David Longdon We’ll Remember en tot slot het uit de lockdown-periode daterende Still Alive. Heerlijke Engelse humor, een paar kleine foutjes, maar toch vooral die geweldige hoge stem, met die specifieke authentieke details, Collins kan er nog wat van leren. Een veertig minuten durende soloshow van de Brit uit Nottinghamshire, een uitstekende opwarmer voor de hoofdact van de avond.

Die hoofdact start om klokslag half tien, de band heeft er zin in. Er wordt afgetrapt met het instrumentale Snowbound, het swingt en rockt vanaf het begin met hoofdrollen voor dwarsfluit en sax. Don’t Turn Away volgt, het geluid staat iets te hard voor mijn oren. Pictures From The Other Side is het melodieuze vervolg, het doet me sterk aan Camel denken, vooral door de saxofoon en gitaar. Dat laatste geldt ook een beetje voor Call Me, met een geweldige solo van Machin.

All Around The World is vooral bekend van Prog Aid, Jones’ gevoelige stem is hier volledig op zijn plek. Ceremoniemeester Jones leidt het volgende nummer in, Man Amongst Men, met een triest verhaaltje over hoofdpersoon Harry. De afbeelding op het grote scherm ondersteunt zijn verhaal. De prachtige ballade Follow The Flow is een duet tussen Pete Jones en de helaas afwezige zangeres Angharad Brinn, zij geeft acte de présence vanaf het scherm. Dit wordt gevolgd door het Camel-achtige I Defy The Sun, vooral Machins gitaarwerk sterkt de vergelijking.

Ook in Broken Man zingt Brinn weer mee, Jones’ aansporing om luidruchtig mee te dansen wordt maar ten dele opgevolgd. Tot teleurstelling van de fans wordt na vijf kwartier al de laatste song aangekondigd, maar niet zomaar een nummer: het epische The Sorcerer betekent ruim vijftien minuten pure prog magie, waarin alle ingrediënten zitten die een sterke (prog)song maken aanwezig zijn.

De band verlaat kort het podium, de euforische Jones wordt door Reed weggeleid. Maar niet voor lang, een snelle terugkeer op de planken wordt gevolgd door een introductie van de bandleden,  iedereen is ‘fabulous’. Echt het laatste nummer is de titelsong van het eerste album “For King and Country”. Een knetterende versie, rockend, met de nodige publieksparticipatie, volgt na een indrukwekkend intro met gitaar en zang. Dit is letterlijk en figuurlijk het vocale hoogtepunt van de avond. Jones perst er aan het einde ook nog een stukje sax uit, hij is volledig kapot na bijna twee en een half uur lang ingespannen optreden.

Luke Machin (The Tangent, Maschine, Frances Dunnery’s It Bites) is een buitengewoon talent op de zes snaren. De langharige leftie beheerste alle stijlen: van shredder tot ritme, zowel hamerend als vloeiend melodieus. En alles zo laag op de hals dat hij bij tijd en wijle bijna buiten de frets dreigt te raken. Bassist Dan Nelson (Magenta, Godsticks) speelt melodieus als het kan en pompend als het moet, zijn Magenta maatje, drummer Jiffy Griffith, speelt solide en soepel, het lijkt hem allemaal moeiteloos af te gaan. Componist/bandleider Rob Reed (Magenta, Sanctuary) bespeelt op swingende wijze zijn toetseninstrument, met zijn vintage geluid ouderwets goed solerend. Hij verzorgt daarnaast ook de achtergrondvocalen.

Maar de echte ster van de avond is toch zanger/ceremoniemeester Jones. De Brit levert een topprestatie; geen noot verkeerd, vooral het hoog is ronduit indrukwekkend. Petje af voor de op en top showman en dan vergeet ik nog bijna zijn bijdragen op gitaar, dwarsfluit en saxofoon. Overigens moet gezegd dat ook het samenspel tussen beide gitaristen en de duetten en unisono spel met toetsen absolute hoogtepunten van de show waren.

Na een uur en drie kwartier is de koek op. De aanwezige 150 man/vrouw maken lawaai voor het dubbele aantal, de ervaren filmcrew van John Vis maakte video-opnames, wie weet verschijnt er ooit nog een dvd/Blu-ray van dit memorabele optreden. Het geluid was prima deze avond, hoewel het volume op sommige momenten wat aan de hoge kant was. De lichtshow, met de band veelvuldig badend in toepasselijk blauw licht, verdient eveneens applaus. Supergroep, mmm, ik weet het niet. Maar één ding is zeker: deze groep is echt super. En de thuisblijvers? Ach…