Dandelion CharmAlbum

Dandelion Charm wordt gevormd door Clare en John Fowler. “Maybe Dreamers” is hun tweede volledige album. Dit is mijn eerste kennismaking met dit duo en die bevalt zeer goed.

“Maybe Dreamers” is een prachtig warm, sfeervol en licht ingetogen werkje dat na elke luisterbeurt weer wat aan kracht wint. Qua stijl is het een smeltkroes van Yes, Fleetwood Mac en Flamborough Head waarbij duidelijk de song centraal staat.

Na het sfeervolle akoestische The Cult Of More, waarin we meteen kennismaken met de prachtige zangstemmen van dit duo, is Stephanie gelijk het eerste pareltje van dit zilverwerkje. Het heeft een sprekende tekst en een zalig refrein dat je lang bij zal blijven. De licht dreigende toetsen zorgen voor een fijne onderhuidse spanning. Je zou verwachten dat die spanning tot uitbarsting zal komen in een slepende gitaarsolo, maar dat gebeurt juist niet. Dat werkt heel goed, het nummer verliest nergens zijn kracht. Het doet sterk denken aan de muziek Flamborough Head. Dit zou de verkorte versie van hun nummer Maureen (album “Tales Of Imperfection”) kunnen zijn. Daarbij doet de stem van Clare Fowler hier sterk aan die van Margriet Boomsma van het Friese gezelschap denken.

Ook titelnummer Maybe Dreamers heeft een folky insteek. De basis wordt hier mooi gelegd door de akoestische gitaar, waarbij de toetsen spaarzame wolkjes sfeer inblazen. Hier wordt het geheel wél opengespleten door een zalige korte gitaarsolo. Middels een lange sfeervol outro word je weer met beide benen op de grond gezet.

Dat John Fowler in het dagelijks leven als studio-technicus werkt is goed te horen. De productie is spot on! Alle instrumenten komen erg goed uit de verf en klinken warm en transparant. In Arrogance And Blackmail hoor je duidelijk de Yes invloeden. Laat John Anderson het zingen en je hebt een prettige Yessong. Het vormt een tweeluik met Pitybomb, hier zijn de Mellotronsamples erg fijn. Het refrein is gevaarlijk doeltreffend en blijft echt de hele dag in je hoofd zitten. De bluesy gitaarpartijen geven het geheel meer body. Afraid Of The Silence tapt weer uit een folk vaatje. De stijl en de samenzang doet terugdenken aan de tijd van Spargo! Afsluiter Flicker is een semi-ballade die doet denken aan het late solowerk van David Gilmour. Het heeft zo’n typisch bluesrandje en fijn gitaarspel.

Mijn kennismaking met dit Engelse duo heeft mij op alle fronten positief verrast. “Maybe Dreamers” is een bijzonder album dat een aantal stijlen prachtig weet samen te binden. Het album bevat geen zwakke broeders en wordt beter bij elke beluistering. Een ontdekking die naar meer smaakt!