DarWin3 Album

Laat je niet misleiden door de groepsnaam en albumtitel. DarWin3 is gewoon Darwin. Een gitarist zonder specifieke voor- en achternaam. Hij is daarnaast componist en producer die zijn derde album uitbrengt met daarop twee gezongen nummers, te weten Slowly Melting en One Horizon. Deze worden begeleid –naar zo ik toch echt hoor- op elektrische snaarinstrumenten. Naast het a capella gezongen Another Year zijn de rest orkestrale uitvoeringen van eerdere uitgebrachte nummers aangevuld met op z’n minst een elektrische basgitaar als ondergrond. Het is voor mij een raadsel waarom dit album dan de titel ‘unplugged’ heeft meegekregen.

De meeste nummers komen grotendeels van het eerste album ‘Origin of Species’ op twee na. Nightmare of My Dreams en Another Year, komen van het tweede album ‘A Frozen War’ uitgebracht onder de bandnaam DarWin2. Hoe origineel kun je zijn. Al vanaf het begin is Simon Phillips de drummer en co-producer. Het 17 nummers tellende dubbelalbum “Origin of Species” uit 2018 is een mix van virtuoos spel, zware gitaren en symfonische rock en vervolgde zijn weg met DarWin2 door muzikanten Billy Sheehan, Guthrie Govan, Greg Howe en Derek Sherinian aan de mix toe te voegen. Op Darwin3 voegde hij Matt Bissonette op basgitaar en zang nog eens toe en speelde The Chamber Orchestra of London en The Reykjavik Quartet de orkestrale stukken in.

DarWins debuut was het eerste deel in een epische saga die de uitdagingen van de mensheid in ons komende tijdperk aanpakt. Het toont de rol van een veranderende planeet en het potentieel, maar ook de beperkingen, van technologie om de grootste uitdagingen van de mensheid op te lossen. Het werd een project dat de holle directheid van veel hedendaagse kunst mijdt en een verhaal dat aandacht en verbeeldingskracht vraagt, al is dit gegeven relevant genoeg in deze vreemde Covid-19 tijden waarin we leven. De muziek, die naast de orkest composities ook virtuoze hardrock brengt, komt – naar hun mening – wat versnipperd over en dat wil DarWin met album nummer drie voorkomen.

Ongetwijfeld heeft DarWin het goed bedoeld. Echter deze verzameling van orkestrale en uitgeklede versies van nummers van hun eerste twee albums is alleen iets voor de uitgesproken fan. Het komt bij mij als filmmuziek over voor The Lord of the Rings. En dan ook nog eens zo’n deleted scene met een verdwaalde Hobbit op zoek naar een verweesde elf. Zonder de bewegende beelden is er dus niet veel spannends te beleven. Ik zie een Darwin4 er wel een keer aankomen, maar dan hopelijk weer met veel scheurende gitaren. Want met dit soort kale uitvoeringen overleef je het niet. Dat is een kwestie van natuurlijke selectie. Alleen zij die zich het best aanpaste binnen de symfonische metal-populatie overleeft voor nageslacht. Survival of the fittest.