Brons, DavidAlbum

Gitarist Dave Brons groeide op in Spanje en omdat zijn ouders missionarissen waren heeft hij in zijn jeugd veel rondgereisd. In 1991 kreeg hij zijn eerste gitaar en in 1999 studeerde hij af aan The London Guitar Institute. Sindsdien geeft hij veel les en heeft hij met allerlei andere musici meegespeeld. Vanaf 2013 probeert hij in zijn levensonderhoud te voorzien als professioneel musicus. Met behulp van crowd funding produceerde Brons in 2015 zijn eerste solo-album, “Based On A True Story”.

In 2015 nam Brons dit album mee op een Europese tournee met Paul Bielatowicz (Carl Palmer Band) en Dave Bainbridge (Iona). Dit gezelschap kreeg de naam GB3. Slechts twee jaar eerder besloot Brons te stoppen met zijn vaste baan en ging hij op zoek naar muziek die het expressieve potentieel van rockgitaar zou combineren met het epische geluid van orkestrale filmmuziek. Brons: “Ik had het gevoel dat er iets miste in veel muziek die gitaristen uitbrachten. Voor de gemiddelde muziekluisteraar klinkt de meeste instrumentale gitaarmuziek als ‘morsecode over een backing-track en lijkt het slechts een showcase voor de technische vaardigheid van de gitarist… ”
In het jaar 2016 lanceerde Dave Brons samen met zijn band de dvd “Official Bootleg – Live In Leeds”.

Eind 2019 kwam Dave Brons met de release “Not All Those Who Wander Are Lost” (Lord Of The Rings). Op dit album wordt de gitarist bijgestaan door onder anderen Dave Bainbridge (IONA), Frank Van Essen (IONA), 18 overige muzikanten en een 100 koppig koor. Nou, dat belooft wat! Bekijk hieronder een oefensessie van het koor.

Het album trapt af met The Song Of Illuvatar,  sferische strijkersklanken en vrouwelijk gesproken tekst, nou vooruit… Maar al snel komt de majestueuze gitaar van Brons om de hoek kijken, alsof Steve Hackett zich heeft verstopt in een doedelzak. Je zal het begrijpen, het is Keltische folk die hier de dienst uitmaakt, verpakt in een lekker progsausje.
Je schrikt je rot als het nummer EA inzet; behoorlijk stevige riffs die prachtig overgaan in zeer melodieuze pianoklanken. Vervolgens horen we zangeres Sally Minnea niet onverdienstelijk ‘Earth sea and sky’ over een bedje van fluiten en koor zingen, erg mooi gedaan! Brons laat zich hier ook gelden op zijn gitaar, hetgeen mijn inziens weer minder past in de opbouw van het nummer.

Je kunt goed horen dat Dave Bainbridge een aardige vinger in de productiepap heeft gehad, want het IONA geluid is nooit ver weg. De productie klink overigens ook heerlijk helder en open.

Into The Perilous Realm is filmisch en zeer orkestraal, maar doet ook ietwat aan de muziek van IQ denken, vooral in de gitaarrifs. Dave Brons soleert er lustig op los. Erg fraai! En vreemd genoeg hoor ik ook vleugjes Nightwish voorbij komen.
Mark Swift zit achter de vleugel in de track Awakened By Starlight, een heerlijk rustpuntje. Ach, Brons zou Brons niet zijn als hij het nummer voorziet van zijn heerlijk melodieuze gitaarspel.
De fiddle, de bohdran, de Irish whistle en de Spaanse gitaar spelen de hoofdrol in het nummer Under The Same Sun. Het ontaardt in een symfonisch geheel, waar violist Frank van Essen ook een duit in het Keltisch zakje mag doen. Niet het sterkste nummer van album, beetje voorspelbaar, maar zeker niet slecht.
De vermaarde Uilleann pipes in The Shire – A Long Expected Party worden bijzonder knap geïmiteerd op gitaar door Brons himself, een geheel instrumentaal nummer. We vergeten het gesproken woord maar even, zo ook in de zevenkwarts track The Pass Of Caradrha, zeker mooi gedaan, maar niet helemaal mijn kopje thee.
A Prayer For The Fallen is een lieflijk melodietje op de vleugel.
‘Light shine when all other lights have gone out, Light hold back the shadow’, zo start het nummer The Riders Of Rohan. Wederom een IQ getint muziekstuk met stuwende bas en drums (“Are You Sitting Comfortably”), maar nu met wat meer tempowisselingen. Prog van de bovenste plank.
Minas Morgul is een fenomenaal klassiek aandoend stuk muziek in de trant van Stravinsky, Holst en Shostakovich. En even komt notabene The Enid in zicht…
Om vervolgens met The Ringbearers terug te vallen in akoestische gitaarmuziek ondersteund door zwevende strijkers en piano. Het is mij niet duidelijk wie hier de zang verzorgt, ik denk een van de kinderen van Brons zelf.. Wat wel duidelijk is, is dat de track zich weer heerlijk ontwikkelt. IJzersterke bombast!
Steve Reich en Philip Glas zijn Brons’ inspirators op The Houses Of Healing. Heerlijke ijle pianoklanken, ook hier weer ontspruitend in volle symfonische rock, wat wil je nog meer?
Met At The End Of All Things zijn we alweer bijna aan het eind van het album gekomen. Volgens Brons is dit nummer iets van een kruising tussen een brassband en Jeff Back. Heel apart.
En dan de uitsmijter: White Shores And A Swift Sunrise; een reprise van het album, uitmondend in een excellente meeslepende instrumentale track, inclusief volkoppig koor, mij verbluffend achterlatend op m’n progzoldertje…

Lange tijd niet zo’n indrukwekkend album beluisterd. Dave Brons gaat voor goud!