Day ShiftAlbum

Tweede plaat van deze Engelse spacerock band, die er ondanks het zeer aardige mini-debuut “Imaginary Menagerie” van vorig jaar niet in slaagde een platenlabel te strikken. Dat is jammer, want op “Of Whispers” laat de band zien zich goed te hebben ontwikkeld. Daarbij lijkt de invloed van de Britpop groter te zijn geworden, zonder dat dit ten koste gaat van de psychedelica. Nog steeds klinkt Porcupine Tree als een belangrijk voorbeeld, maar ook Muse en Coldplay behoren duidelijk tot de favorieten van hoofdcomponist Bob Leek.

Belangrijke verbetering is zijn zang. Ik had moeite met de zang op de debuutplaat, die was wat saai en schreeuwerig. Nu zingt Leek veel beter, een stukje hoger en daardoor in elk geval interessanter, al is de overeenkomst met de stem van Steve Wilson nu wel erg duidelijk.

Ook de teksten van cabaretier en schrijver Henry Crud zijn wat meer volwassen. Al ligt het drama voortdurend op de loer, de woorden bekken veel beter dan de voorspelbare rijmpjes van “Imaginary Menagerie”.

Muzikaal gezien is er zeker ook verbetering, de band klinkt hechter, steviger en de muzikanten zijn beter geworden. Vooral de nog steeds van een achternaam gespeende drummer Archie valt op door zijn uitstekende spel. Verder is de muziek doorspekt van het zelfde soort flieperende en pulserende synthesizergeluiden als die van Ozric Tentacles, waarschijnlijk vooral ingegeven het label “psychedelisch” te mogen blijven dragen. Die dingen luisteren nauw.

Echte uitspringers zijn er niet, de liedjes zijn stuk voor stuk sterk, maar er is er niet één briljant. Ze zijn korter dan de uitgesponnen stukken op het debuut, maar toch allemaal nét iets te lang voor het gebodene, er wordt te lang doorgeploeterd met de thema’s. Wat minder zuinig zijn op de muzikale ideeën is het devies voor de opvolger. Daarbij wordt de band niet geholpen met de productie, die ook dit keer weer iets aan diepte mist. Dit is een eigen beheerplaatje en dat hoor je wel.

Toch zou het jammer zijn als “Of Whispers” onopgemerkt blijft. Day Shift heeft een hoop te bieden, zoals pittige, vaak snelle rock met een spacy randje en mooi toetsenwerk, muzikaal vakmanschap en sterke liedjes. Daarmee lost de band de aardige belofte die op het debuut doorklonk nog niet helemaal in, maar wat niet is kan nog komen. Zou Steve Wilson de band niet eens een duwtje in de goede richting kunnen geven?

Erik Groeneweg