Burke, DecAlbum

Dec Burke is geen onbekende in de wereld van de progressieve rock. De man, die eigenlijk Declan Burke heet, is zanger en gitarist bij Frost* en was ook zanger en gitarist bij Darwin’s Radio die met “Template For A Generation” een indrukwekkend album afleverde. In 2010 verscheen zijn eerste soloalbum onder de naam “Destroy All Monsters”, het album viel vooral op door de schitterende hoes. Krap een jaar later is Burke al weer terug met zijn tweede soloalbum.

Van de muzikanten die op “Destroy All Monsters” meededen, is alleen toetsenist Carl Westholm overgebleven. Deze Zweed is bekend van de band Carptree die in 2010 het fenomenale album “Nymf” uitbracht. Westholm en Dec Burke kennen elkaar van Jupiter Society, een soloproject van Westholm. Dec Burke nam de zang voor zijn rekening op het album “First Contact // Last Warning”. De rest van de band is ongetwijfeld grotendeels door Westholm aangedragen, aangezien de helft van de muzikanten ook op het laatste Carptree-album meespeelde (en ook op het eerder genoemde Jupiter Society).

Wanneer ik het eerste nummer op dit album, Days Like These, beluister, is het ook de band Carptree die meteen te binnen schiet. Het nummer doet sterk aan Kicking And Collecting van het laatste Carptree-album “Nymf” denken. Het heeft een zelfde soort opbouw en onderhuidse spanning. De gitaarsolo halverwege en tegen het einde is lekker fel en smaakt naar meer.

Stevige gitaarriffs vormen hoofdzakelijk de basis van de nummers op dit album. De meeste tracks zijn daarbij up-tempo en zitten behoorlijk vol. Er gebeurt veel. Daardoor wordt het beluisteren van dit album een intense belevenis. Prog met ballen dus. Gelukkig is Dec Burke gezegend met een uistekende stem en blijft hij moeiteloos overeind. March Of The Androids is meer recht-toe-recht-aan en knalt echt je speakers uit. Echt zo’n nummer om op te sporten. En ook hier zijn de gitaarsolo’s van Burke de absolute smaakmakers. Met zijn uitgesponnen toetsentapijten en techno-achtige interventies voegt toetsenist Carl Westholm een mooi stukje eigenzinnigheid toe.

A Price For Life heeft een sterke opbouw. Hij opent als semi-ballad en groeit langzaam uit tot een indrukwekkend, bijna bombastisch geheel. Geweldig hoeveel intensiteit hij in zijn nummers weet te verpakken. Ook Yesterday’s Fool heeft een dergelijke opbouw. Het begin is erg mooi met warme akoestische gitaar en dito zang. Dan gooit hij weer zo’n gitaarsolo eruit die je kippenvel bezorgt en groeit het nummer verder in intensiteit. De achtergrondzang voegt ook echt iets toe aan het nummer, erg goed gedaan.

Het lekkerste is voor het laatst bewaard. Paradigms & Storylines is een sterk nummer van ruim vijftien minuten. Eigenlijk duurt het nummer dik zeventien minuten, maar Burke vond het kennelijk humor om er bijna twee minuten stilte in te verwerken, waarna nog een stukje muziek volgt. Ik vind dat ongekend storend trouwens! Het eerste deel van het nummer is krachtig en zit tjokvol, gelukkig weet hij balans te vinden door het toevoegen van een prachtig rustig stuk dat ook weer sterk aan Carptree doet denken. Daarna wordt het weer prachtig volgas met een sterke gitaarsolo en een heerlijk zwevende toetsensolo van Carl Westholm. Wat een held!

Al met al een indrukwekkend album. De samenwerking met Carl Westholm moet Dec Burke er zeker inhouden. Zijn inbreng is cruciaal op dit album. Zijn inventieve toetsenspel en het intense gitaarspel van Burke vormen samen de ruggengraat van het album. Een album wat tijd nodig heeft om te groeien. Na elke luisterbeurt zal je nieuwe dingen ontdekken en zal het geheel aan kracht toenemen. Petje af.

Maarten Goossensen