DelainAlbum

Gestart als een project van oud toetsenman Martijn Westerholt van Within Temptation, kunnen we Delain inmiddels met recht een echte band noemen. Met tussenpozen van drie jaar brengt Delain steeds keurig een cd uit. Na “Lucidity” en “April Rain” ligt nu “We Are The Others” in de schappen. Onze landgenoten timmeren nadrukkelijk aan de weg. Nederland is inmiddels te klein geworden. Voorafgaand aan de release van “We Are The Others” stond een Europese tournee op het programma. Niet de eerste, nadat eerder ook Noord- en Zuid-Amerika al waren aangedaan. Maar… ontwikkelt de muziek zich in gelijke mate als de populariteit van de band?

Na wat industriële geluiden knalt het openingsnummer Mother Machine er keihard in met mix van hardrockgitaar en up-tempo drumwerk. Zangeres Charlotte Wessels zorgt daarna voor aanstekelijke zang. Westerholt maakt het geheel af met een muurtje van toetsenwerk, waarmee een bombast ontstaat die aan Within Temptation doet denken. Na een korte, ingehouden gitaarsolo neemt Delain even gas terug, met alleen zang en zachte keyboards. Het nummer eindigt weer met een zeer heftig geluid, voorzien van een raspende gitaar.

Deze opbouw zien we in nogal wat nummers terug. Na een korte subtiele intro gaat direct het gas erop. Wessels zorgt met haar fraaie heldere stem voor een herkenbare zanglijn. De nummers hebben bijna alle een opbouw met refrein, dat zich onherroepelijk in je hoofd nestelt. Op de gekste momenten merk ik dat ik Where is the blood, Hit me with your best shot en Can’t you see it’s generation me loop te zingen. Een strakke ritmesectie ondersteunt het gememoreerde stevige gitaarwerk en Westerholt vult dit overzichtelijke muzikale landschap met zijn overigens gevarieerde toetsenspel verder in.

Delain wordt ook wel eens in een rijtje geplaatst met Evanescense, HIM en Unheilig. We willen nu eenmaal graag een etiket geplakt zien om de muziek beter te kunnen duiden, dus dat doen we dan ook. We hebben het niet over gothic, al wordt de band nogal eens in die hoek geplaatst. In een interview dat ik met de band had omschrijft Westerholt het zelf treffend: stevige rock met een melodieus randje. Over dat randje wil ik nog wel wat kwijt. Dat wordt namelijk steeds dunner. Bij het debuut “Lucidity” was ik aangenaam verrast door de ronduit melodieuze klanken in de wat meer uitgesponnen nummers. Luister maar eens naar Sever of de eerdere demo Forest. Op “April Rain” was dit al een stuk minder en nu is hier dus nog een plakje vanaf gesneden.

Om de toenemende professionaliteit te onderstrepen nam de band producer Jacob Hellner in de arm (onder andere bekend van Rammstein). Samen met het Epicentre team (Fredrik Thomander en Anders Wikström, die eerder bijvoorbeeld voor Scorpions werkten) heeft de band twee maanden in Stockholm in de TriPod-Studios aan de productie gesleuteld om deze op een hoger niveau te krijgen en de muziek tot in de kleinste details de juiste aandacht te geven. Dat is duidelijk gelukt: het klinkt allemaal helder en strak. Het productieteam zal zeker ook hebben bijgedragen aan het robuuste geluid op deze cd.

Doordat de nummers een vergelijkbare opbouw kennen en alle rond de vier minuten klokken kan ik geen hoogtepunt aanwijzen. Je houdt van alle nummers of je houdt er helemaal niet van. Een tussenweg lijkt uitgesloten. Het titelnummer We Are The Others is bedoeld als een lijflied voor iedereen die al dan niet bewust afwijkt van ‘de norm’. Het is geïnspireerd op een Brits meisje, Sophy Lancaster, dat in 2007 is vermoord, omdat ze er gothic uitzag.

Menig progliefhebber, en zeker die zich in de symfonische hoek bevindt, zal naar verwachting minder van zijn gading vinden in de nieuwe muziek van Delain op “We Are The Others”. Al blijft dat natuurlijk altijd een kwestie van smaak. Wie van stevige muziek met een smal melodieus randje houdt, met refreinen die snel zijn mee te zingen, kan zijn lol op. ‘De volumeknop vooral stevig opendraaien’, geef ik als advies mee. Op het podium gaan deze nummers er ongetwijfeld ook in als koek.

Westerholt heeft mij persoonlijk beloofd dat er op de volgende schijf weer meer ruimte komt voor toetsen en orkestraties. Daar houd ik hem aan! Het is zonder meer knap wat Delain doet, maar de muziek gaat nu wel heel erg naar het randje van de prog. Niks mis mee, maar wij zoeken toch naar het proggehalte in de muziek, wat dat ook precies moge zijn. Persoonlijk vind ik het wat te rechttoe rechtaan en een beetje veel van hetzelfde, maar bij een tempotraining loop je zonder meer een stuk harder met deze muziek op.

Fred Nieuwesteeg