Townsend, DevinAlbum

Devin Townsend, het blijft een bijzonder figuur. Hoewel zijn muziek een zeer karakteristiek en onmiskenbaar geluid met zich meedraagt, blijft het steeds weer de vraag hoe de prettig gestoorde Canadees zijn creativiteit nu weer weet te manifesteren. Deze semi-onvoorspelbaarheid heeft ons vele kunstwerkjes opgeleverd, van een rockopera over buitenaardse oorlogsvoerders op queeste naar koffie, tot het briljant manische magnum opus “Empath”. En nu, drie jaar na laatstgenoemde album is Heavy Devy terug met “Lightwork”. Wat flikt hij ons nu weer?

Om die vraag te beantwoorden is het handig om te weten hoe Devin zijn carrière aanpakt. In zijn eigen woorden werkt hij al sinds jaar en dag een muzikale bucket list af, waarbij hij zich bij elk project weer afvraagt wat hij dit keer eens af zou willen strepen. Waar hij bij “Empath” voor het eerst onder louter zijn eigen naam presenteerde, en dus niet onder het Devin Townsend Project collectief, betekende dat voor hem ultieme creatieve vrijheid. “Empath” werd dan ook een van zijn grootste, meest krankzinnig creatieve en briljant bombastische albums ooit. Voor “Lightwork” vroeg Devin zich echter af hoe hij met zijn hervonden creativiteit zou presteren onder leiding van een producer. Deze producer vond hij in zijn goede vriend Garth “GGGarth” Richardson (Mötley Crüe, Nickelback, Red Hot Chili Peppers en andere).

Het resultaat van deze samenwerking is misschien wel een van Devin’s meest gefocuste en meest verfijnde albums ooit. Sterker nog, hoe gek het ook klinkt is dit misschien zelfs Devin’s meest kalme album ooit, ja echt. Vanaf het eerste nummer, is duidelijk dat de muzikale richting van “Empath” op dit album wordt doorgezet, maar met een grotere focus op melodie en een wat lomere en meer dromerige instrumentatie als tegenhanger op de voorheen manische sonische overdaad. Laat nou die sterkere focus op melodie “Lightwork” ook één van Devin’s meest toegankelijke albums maken.

En voor de lezer die nu denkt dat Heavy Devy wat soft is geworden, geen zorgen! Dit album hoeft de sonische overdaad ook niet te ontberen en Townsend krijgt ruimte genoeg om ook zijn hardere kant en schreeuwende vocalen te presenteren aan de luisteraar. In zijn geheel voelt “Lightwork” gewoon wat beter doordacht voor de luisteraars minder bekend met Devin’s werk, en ja… Om het album weer op een niet al te veelzeggende manier te beschrijven: dit is daardoor ook een van Townsends meer commercieel toegankelijke werken.

Met “Lightwork” laat Devin zien dat door de tussenkomst van een externe producer de muzikale manie wel uit het album is te halen, maar niet uit de man zelf. Hoewel de muzikale richting niet al te gek veel afwijkt van zijn voorganger, is “Lightwork” een verbazingwekkend gefocust, hoopvol en kalmerend album geworden en daarmee een prima instappertje in het repertoire van onze prettig gestoorde componist. Houden we het album echter naast voorganger “Empath”, zal dit album voor de een misschien wat te braaf zijn en voor de ander juist een uitkomst. Maar hoe je het ook wendt of keert, “Lightwork” is één van de lekkerste albums van het toch al zo fijne 2022.

Een kleine disclaimer: Naast “Lightwork” verschijnt ook een bonusschijfje genaamd “Nightwork” met materiaal dat het originele album niet heeft gehaald. Ten tijde van schrijven was deze niet beschikbaar ter recensie, waardoor dit materiaal niet in acht is genomen bij het schrijven van deze recensie.