Different Light
Binary Suns Part I
Land van herkomst: Malta
Label: Progressive Gears
Website: https://www.differentlight.cz/en/band/
i. Water
ii. Land
iii. Sky
iv. The Message
Faith (4:10)
Spectres and Permanent Apparitions (21:29)
i. Ataraxia
ii. Two Shadows
iii. Small Mercies
iv. Hand of Providence
v. BarBrera
vi. Synestesia
vii. Midas Gold
The Answer (3:46)
Two Faces (7:40)
On the Borderline (10:44)
i. Talking to Strangers
ii. Seduction
iii. Obdession
iv. Vindication
v. Demonic
vi. Now just go away
Trevor Tabone: zang, toetsen, gitaar
Jirka Matousek: basgitaar, achtergrondzang
Petr Lux: gitaar, achtergrondzang
The Burden Of Paradise (2016)
Il Suono Della Luce- A Collection 1996-2009 (2015)
Icons That Weep (2009)
A Kind Of Consolation (1999)
All About Yourself (1996)
In 2016 was het album “The Burden Of Paradise” van Different Light één van de verrassingen van dat jaar. De ongecompliceerde neo-prog van deze mannen uit Tjechië en Malta had een hoog verslavingsgehalte en zette deze groep, die toch al vanaf 1996 muziek maakt, definitief op de progkaart.
Dit nieuwe album had al veel eerder moeten verschijnen. Toen het bijna af was werd de band ingelijfd bij het label Progressive Gears en werd de release meerdere keren uitgesteld. Het was het wachten waard, want ook dit album is erg fijn.
De muziek van dit viertal bevat, evenals op het vorige album, een mix van neo-prog, AOR en pop. Ik moet denken aan bands als Asia, Styx, Final Conflict en Arena. Het is allemaal ongecompliceerd, pakkend en bevat melodielijnen die je zo meezingt. Trevor Tabone heeft een prettige zangstem, maar vooral in de meerstemmige stukken is het genieten.
Zo is Faith een lekker puntig nummer met een sterk pianothema, een goed refrein en fijne gitaarsolo. Hap-slik-weg, maar wel heel fijn. Het spektakelstuk is het ruim 21 minuten durende Spectres And Permanent Apparitions. De samenzang doet hier aan Styx denken. Toch schuilt in dit nummer ook een zwakte. Gezapigheid ligt gevaarlijk op de loer. Het eerste deel is lekker uptempo, maar daarna begint het toch wat voort te kabbelen. Voor je het weet ebt je aandacht weg. Tussen minuut 4 en 11 gebeurt er naar mijn mening net te weinig. Gelukkig gaat daarna het gaspedaal in en laat de band horen mooie stukken te kunnen componeren. De toetsen eisen de voorgrond en er volgt een heerlijk instrumentaal deel waarin het volop genieten is. Ook de afsluitende gitaarsolo is zalig.
Als je het album vaker beluistert valt op dat de nummers best op elkaar lijken en zich niet zo heel veel van elkaar onderscheiden. Wat dat betreft vond ik “The Burden Of Paradise” net iets sterker en verrassend. Maar als ik mijn kritische bril even afzet dan moet ik toegeven dat het vooral heel erg genieten is. Het neo-prog genre lijkt weer uit de crisis te klimmen en is nog springlevend. Liefhebbers van dit sub-genre kunnen met dit album hun hart ophalen. Kom maar door met het tweede deel.