Dimension XAlbum

Dimension X is een Amerikaanse groep met een oorspronkelijke intentie muziek te maken zoals King Crimson, Genesis en Rush dat ook deden. Op hun eerste album, “So… This Is Earth” vonden we deze invloeden ook in ruime mate terug. Na dit debuutalbum werden zowel de drummer als de gitarist om een niet bekend gemaakte reden vervangen. De intrede van nieuwe drummer Edward Shapanske en gitarist Troy Stetina hebben ertoe bijgedragen dat de muzikale koers werd verlegd naar het meer stevige werk. Gelet op de toonaangevende rol die deze heren op het nieuwe album spelen, zou het best eens zo kunnen zijn dat het spelen van steviger werk de reden van vervanging was. Samen met bassist D.R. Burkowitz zijn zij immers voor het grootse deel bepalend voor de sound op “Implications Of A Genetic Defense”.

Laat één ding duidelijk zijn, Dimension X speelt hier progmetal van een erg zware snit. Zie het als een zeer aangename mix van Dream Theater, Riverside, Tool, Power Of Omens, Queensrÿche (album “Operation: Mindcrime”) en generatiegenoot Prymary.
Kenmerkend zijn de logge en zware gitaarriffs, prominent aanwezige bas en drumwerk om van te smullen. Veel drummers in dit genre gaan nog wel eens dermate uit hun dak, dat een spervuur aan dubbele basdrum je speakerboxen teistert. Erger nog is dat een compositie daarmee vaak wordt verziekt. Dat hebben ze bij Dimension X gelukkig beter begrepen. Natuurlijk, de dubbele basdrum is aanwezig, maar dan van een subtiliteit die mede bijdraagt aan de kwaliteit van de nummers. Het is een verademing dat niet elke ruimte subiet wordt dichtgeslagen. Het geeft stergitarist Troy Stetina tevens de gelegenheid om er lekker overheen te soleren. En dat is aan hem wel besteed.

Het album handelt in het kort over (gefingeerd) Nobelprijswinnaar dr. Bryce Williams, een autoriteit op het gebied van celbiologie en genetica. Nadat zijn vrouw en dochter gruwelijk zijn afgeslacht en de dader wordt vrij gesproken, slaan bij hem de stoppen finaal door; een seriemoordenaar is ontwaakt. Wraak is zijn motief en gedurende het album stapelen de lijken zich op. In elk nummer zijn er wel een paar aan de beurt.

Het album laat zich beluisteren als het lezen van een bloederig misdaadboek of bekijken van een misdaadfilm. Ik raad je dan ook beslist af om de shuffle- of programmeerknop in te schakelen. De onderlinge nummers worden immers verbonden door nieuwsitems die de rode draad duidelijk maken. En rood is die draad zeker, op zijn minst van het bloed. De muziek past ook perfect bij het misdadige thema, zodat een beklemmende sfeer meer dan eens voelbaar is. Zoals bijvoorbeeld het korte, heftige en intro-loze openingsnummer Serial, het door piano en cello erg spookachtig gemaakte Heartbeat, het zeer Dream Theater-achtige Cordwood en het instrumentale A Fifth Of Madness. Op dit laatste nummer, met een fantastische basgitaarloop, maakt het geluid van een kettingzaag onmiskenbaar duidelijk dat hier geen bomen worden omgezaagd.

Met zijn 51 seconden is Hazelnut het kortste nummer van het album. In deze luttele tijd ben je getuige van het vakkundig om zeep helpen van twee rechercheurs. Erg gedurfd is het langste nummer Justification al aan het begin van het album te zetten. Het instrumentale tussenstuk is werkelijk fenomenaal. Veel groepen hebben na zo’n nummer vaak het meeste kruit verschoten. Het kruit van Dimension X daarentegen is nog flink op voorraad en nog gort en gort droog ook.

Emoties spelen hoog op in het door David Hoover II zeer gevoelig gezongen Lamentation, waarin de hoofdpersoon ten einde raad knielt bij het graf van vrouw en dochter.Onvermijdelijk is de climax in het wanhopige Watercolor, waar dr. Williamson in de laatste seconden van het nummer het heft wel heel erg in eigen hand neemt.

Het is erg knap wat Dimension X hier heeft gedaan. In het uitgekauwde genre wat progressieve metal nu eenmaal is, weten zij zich met dit album zeer goed te onderscheiden. Het is één van de betere progmetalalbums dit jaar, en dat zegt veel met nieuwe albums van toppers in dit genre. Spreken bovengenoemde groepen je aan in combinatie met het beklemmende thema, dan is dit jou plaat. Het is ook typisch zo’n groep voor een festival met zware progressieve metalen of als voorprogramma voor één van gememoreerde groepen.

Het cd-boekje is ook vrij opmerkelijk te noemen. Nog nooit kreeg ik immers zo’n confronterend boekje onder ogen als dat van “Implications Of A Genetic Defense”. Diegene met een zwakke maag raad ik aan het boekje maar even te negeren. Indien je na het lezen van deze recensie denkt van ‘nou die muziek lijkt me wel wat’, sla hem open, op eigen risico, maar ik heb je gewaarschuwd.

Hans Ravensbergen