DisciplineAlbum

Na een hiaat van acht jaren heeft Discipline eindelijk een nieuw album uitgebracht, dat de naam “Breadcrumbs” heeft meegekregen. Er waren in de tussentijd maar een paar broodkruimels aan solowerk uitgebracht. De trouwe fans lijken zich dus eindelijk weer te kunnen verheugen op complexe arrangementen, theatrale optredens en onafhankelijke geest van een band, die sinds zijn oprichting in Detroit in 1987 een reputatie heeft opgebouwd als een van de meest creatieve progressieve rockbands in Amerika.

Uiteraard komt het nieuwe werk andermaal uit de koker van multi-instrumentalist, visionaire songwriter en frontman van de band Matthew Parmenter. Hij wordt voor deze release bijgestaan ​​door zijn landgenoot en bassist Mathew Kennedy, Tiles-gitarist Chris Herin (die met Matthew Parmenter samenwerkte voor zijn recente soloalbum “Hiding in Plain Sight”) en drummer Henry Parmenter. Het is niet duidelijk of er een familiaire relatie is met Matthew en zo ja, welke.

Verspreid over vijf lang uitgewerkte nummers horen we er in werkelijkheid eigenlijk vier, te beginnen met het titelnummer Breadcrumbs. In meer dan een kwartier herkennen we de bekende muzikale paletten die gedragen worden door de dramatische teksten. De kenmerkende artrockinvloeden met een mix van boeiende melodieën en filmische arrangementen zijn er weer, net als de subtiele polyritmische complexiteit uit de beste traditie Van Der Graaf Generator en King Crimson. Het eindigt heel duister met een geweldige, slepende gitaarsolo. Al met al een heerlijk en herkenbaar Discipline-nummer.

In Keep the Change gaat het rustige tempo nog een versnelling terug en krijgen we muzikaal wisselgeld in de vorm van een Crosby, Stills, Nash & Young-song die het beste past bij een roadtrip over de oneindige Amerikaanse prairie. Zonder dat je het merkt ga je er aandachtig naar luisteren, terwijl je langzaam doch gestaag, met de gemaximaliseerde 80 miles per hour op de cruise control, reist naar een bestemming, zonder er ooit echt aan te komen.

When the Night Calls is in de basis een bossa nova dankzij de syncopejes en de Braziliaanse laid back feel. Als duo nummer loopt het naadloos over in het instrumentale Aloft, met een variatie op het samba ritme. Het vervolgt zijn weg in smooth jazz, waarbij het vioolspel als afsluiter veel weg heeft van de zachte strijkslagen van Steve Unruh. Voordat de progliefhebber vreest zijn heupen los te moeten gooien, de nadruk ligt nog steeds op melodie en complexe harmonie, en minder op percussie, zodat er genoeg te genieten en ontdekken valt.

Het slotnummer luistert naar de naam Aria. Verwacht echter geen spetterend of knetterend klassiek uitgevoerd stuk. Opnieuw schrijdt het allemaal gedragen en slepend voort naar een instrumentaal einde, dat zich andermaal in een sfeer van een rokerig jazzcafé afspeelt en waar het verschraalde bier inmiddels dood is geslagen in een vettig glas.

Dit album biedt kwantitatief gezien wel heel veel rustige muziek. Weet dus waar je naar gaat luisteren. Gedisciplineerd zullen de fans de kwaliteit moeten zoeken in de detaillering en subtiliteiten die er zeker zijn. Voor mij wordt het pas echt spannend als Discipline zich aan een instrumentale outro waagt, daar kan ik geen genoeg van krijgen.