Distorted HarmonyAlbum

Op het eerste gezicht lijkt het of er de laatste jaren veel veranderd is voor de Israëlische band Distorted Harmony. Volgens de site en de credits in het boekje van het album lijkt het of Zanger Misha Soukhinin en gitarist van het eerste uur Guy Landau de band hebben verlaten en zijn opgevolgd door zanger Michael Rose en twee nieuwe gitaristen. Dat eerste blijkt een grapje te zijn, want Misha Soukhinin en Michael Rose zijn bij nadere bestudering namelijk één en dezelfde persoon. Waarom Soukhinin zijn naam heeft laten veranderen, inclusief de informatie over hem op de site van de band, is mij tot op heden een raadsel. Eén en ander lijkt  te maken te hebben met een deelname aan “The Voice Israel”. Wel zijn er twee gitaristen nieuw in de band, hoewel dat niet specifiek te horen is in het totaalplaatje. Of toch wel?

Toetsenist Yoah Efron is in elk geval nog steeds de bandleider van Distorted Harmony en bassist Iggy Cohen en drummer Yogev Gabav zijn wederom een stabiele ritmesectie binnen de band, zoals dat vanaf het debuutalbum al zo is. Efron is grotendeels verantwoordelijk voor de songwriting en daardoor is er hemelsbreed niet bijzonder veel veranderd binnen de muziek, hoewel de gitaarsectie dus zoals gezegd geheel vervangen is. Er is veel programmering en er zijn veel toetsen te horen die de stevige gitaarriffs en drums begeleiden en Efron en zijn collega’s creëren daarmee veel atmosfeer. We worden net als op “Utopia” en “Chain Reaction” getrakteerd op moderne en complexe composities die divers en boeiend zijn en van bovengemiddelde klasse. En in die regel ligt eigenlijk ook mijn hele conclusie van het album. De band klinkt herkenbaar als Distorted Harmony, maar weet desondanks te verrassen ten opzichte van voorgaande cd’s.

Waar zit hem dat precies in? Vooral in de moderniteit en veelzijdigheid van de technische metal. Gave toetsenpartijnen die soms enorm bombastisch naar boven komen drijven (zoals in Awaken), worden afgewisseld met dominante djent gitaren (Severed). De intro van laatstgenoemde is werkelijk waar snoeihard, maar wordt bijzonder smaakvol gecombineerd met bijna lieflijke toetsberoeringen van Yoah Efron. De zang van Michael Rose doet mij in dit nummer enorm denken aan Dave McPherson van de Engelse band Inme, voornamelijk door het platte accent van Rose in de songteksten. Op andere momenten doet de muziek ook wat denken aan dat van Haken en Leprous, maar de Israëlische band klinkt op veel fronten harder, steviger en vooral ook drukker dan de genoegde namen. Wellicht dat Distorted Harmony voor sommige metalliefhebbers onder ons binnen het genre iets te geforceerd probeert te innoveren en te variëren, maar in mijn persoonlijke geval pakt dat prima uit.

Nog een voorbeeld van smakelijk bombast is het instrumentale nummer For Ester. Hierin wordt de orkestrale programmering aangevuld met dreigende en beukende gitaarriffs. Niet bijzonder origineel maar wel aantrekkelijk gecomponeerd, net zoals het rustige A Way Out Of Here, wat als een ballade beschouwd mag worden.

Een wat zwak puntje aan het album is de track Anima. Hier laat de band een stortvloed aan variërende noten horen waar Dream Theater nog een puntje aan kan zuigen. Met andere woorden, veel dominerende gitaren, een drumsessie wat voelt als een wervelende orkaan,veel akkoorden, veel dikdoenerij en had wat mij betreft achterwege gelaten mogen worden.

De productie van het album is in handen van Yoav Efron zelf en de cd is gemasterd door Ermin Hamidovic. En binnen die productie en mastering is er hier en daar wat veranderd. Het geheel klinkt vooral veel dynamischer dan op de voorgaande cd’s. Ook de zang van Michael Rose verdient in de productie aandacht, hij klinkt net als op voorgaande albums bijzonder gevarieerd, van agressief in Room 11 en Severed (screams) tot zacht en teder in Time And Time Again of het begin van Awaken. Het zou mij niet verbazen als hij de Voice Of Israel ook heeft gewonnen. Talentvolle kerel.

Na drie volledige albums kon je concluderen dat de muziek van Distorted Harmony vooral tijd nodig heeft om tot volledige wasdom te komen. Ook al kan je bij de eerste luisterbeurt zeggen dat deze band wederom een geweldige cd heeft afgeleverd, kom je er na een groter aantal circulaties in je cd speler echt achter wat deze band in zijn mars heeft en hoe veelzijdig de composities klinken. Net als de vorige cd’s komt de echte schoonheid op “A Way Out” dus pas na veelvuldig luisteren boven drijven. Voorwaarde: je moet wel houden van gewaagde progmetal waarin vele stromingen uit andere metalgenres bij elkaar komen. Als je deze band nog nooit hebt beluisterd, wordt het om die laatstgenoemde reden de hoogste tijd!

Ruard Veltmaat