District 97

3 oktober 2019, De Boerderij, Zoetermeer

Locatie
De Boerderij, Zoetermeer
Time Shift Accident:
Paul Ettl: drums
Dave Mola: gitaar
Michael Schetter: bas
Günter W. Schmuck: toetsen

District 97:
Leslie Hunt: zang
Andrew Lawrence: toetsen
Jonathan Schang: drums
Tim Seisser: bas
Jim Tashjian: gitaar, zang
Time Shift Accident:
Cold Case
Boonar Eclipse
Ignalina Forest
Wish
Damascus Dance
Pompei
Borsuki
The Hand of God

District 97:
The Actual Color
I Can't Take You With Me
Snow Country
Who Cares
Lottery
Forest Fire
Sheep
Sea I Provide
Bread and Yarn
Trigger
Shapeshifter
Blueprint
Ghost Girl
Termites

De Amerikaanse band District 97 behoeft nauwelijks meer introductie, vooral niet voor de vaste bezoekers van de Boerderij in Zoetermeer. Al twee keer eerder speelde het vijftal uit Chicago in de Creative Colors zaal, de laatste keer tijdens Progdreams V, in april 2016. Daarvan is destijds een dvd opgenomen die in zeer beperkte oplage is uitgebracht (200 exemplaren). Hoe ze het er deze keer vanaf brachten, lees je verderop. Maar eerst even kort over de support act, Time Shift Accident.

Deze instrumentale band is afkomstig uit Neurenberg in Duitsland en bestaat uit een bezetting met virtuoze muzikanten die gitaar, toetsen, bas en drums spelen. Met deze relatief standaardformatie brengen ze progrock met veel jazzrockinvloeden. Hoewel de band in deze bezetting pas een half jaar compleet is – toetsenist Schmuck trad afgelopen februari toe – klinkt het geheel als een klok en zijn ze uitstekend op elkaar ingespeeld. Time Shift Accident brengt het debuutalbum “Chronosthesia”, dat verscheen op 27 september, integraal ten gehore. Een lastig dingetje bij instrumentale muziek is dat het een hele toer is om de aandacht vast te houden zonder echte frontman (M/V). Toch lukt dat bij dit publiek moeiteloos, al is er hier en daar wel wat veel muzikaal spierballenvertoon in de vorm van uitgesponnen solo’s op gitaar en toetsen. Een puntje van kritiek geldt de bassist. Schetter is een meer dan uitstekende basspeler, maar hij verzandt wel erg veel in het spelen van ritmische, korte snelle noten. Het zou het geluid van de band goed doen als er wat meer diepe, aangehouden bastonen worden gespeeld. Voor de rest een sympathieke band, met een prettige podiumpresentatie, waarvan we beslist meer gaan horen.

District 97

Grappig genoeg is ook District 97 begonnen als instrumentaal kwartet. In 2007 sloot zangeres Leslie Hunt zich aan. Ze genoot destijds al wat bekendheid door haar deelname aan de Amerikaanse versie van Idols, waar ze het tot de laatste 10 schopte. Een gouden greep, want mede dankzij haar groeide District 97 uit tot een unieke band, zowel qua sound als qua presentatie.

De zaal was helaas maar matig gevuld voor het optreden. Dat zal alles te maken hebben met het feit dat op het moment van spelen het laatste album, “In Vaults”, alweer dateerde uit 2015. Het nieuwe album, “Screens”, verscheen precies een dag na dit concert, op 4 oktober. Om het gemis van herkenning van het nieuwe werk op te vangen, speelde de band eerst vijf oudere nummers om het publiek op te warmen. Een uitstekend idee, want de nieuwe nummers vielen daarna naadloos in de set.

Het openingsnummer van het album, Forest Fire, is het startsein om een tandje bij te schakelen op het podium. De vier heren en een dame hebben er duidelijk zin in om de nieuwe muziek te presenteren. Belangrijk is daarbij te vermelden dat dit voor het eerst is dat de nieuwe bandleden, toetsenist Andrew Lawrence en bassist Tim Seisser, nummers hebben opgenomen met District 97. Vlak na het uitbrengen van de voorganger verlieten Rob Clearfield en Patrick Mulcahy de band. Het nieuwe werk heeft een duidelijk herkenbare District 97-sound, maar in de nuances zijn de bijdragen van de nieuwe leden te herkennen. De nieuwelingen waren ook verantwoordelijk voor enkele van de songs, Seisser voor Sheep, Lawrence (samen met Hunt) voor Blueprint. Hier komen de meer jazzy invloeden van District 97 goed tot hun recht.

District 97 – Leslie Hunt

Waarmee we op het punt komen om weer eens een compliment uit te delen aan zangeres Hunt. Het is verdomd lastig om een fijne, pakkende melodie te vinden op al die brede akkoorden met zevens en negens. Hunt kwijt zich meer dan uitstekend, en pakt daarbij moeiteloos de juiste noot, soms met meer dan één toonsoort in een en dezelfde zin. Ondertussen zich in allerlei fysieke bochten wringend, om het laatste beetje zang onder uit de tenen te halen.

Ik moet nog wel een ding kwijt, en dat was over het podiumgeluid. Seisser had zijn basversterker véél en véél te hard staan. Vooraan het podium was het niet om aan te horen, want de bas overstemde alles en iedereen, behalve de drums. Gelukkig was het bij de stand van de geluidstechnicus beter.

Maar laat ik de pret niet bederven, het was een geweldige show, en ik zag een gedreven band die er duidelijk plezier in had. Hopelijk komen ze snel terug voor een vierde keer in de Boerderij.

Foto’s: Marcel Debets

Send this to a friend