District 97Album

Voor wie District 97 nog niet kent: de band heeft zijn roots in Chicago, speelt sinds 2008 in de huidige bezetting en levert met “In Vaults” zijn derde album. Ik voeg daar op persoonlijke titel nog aan toe dat het een van de progressieve pareltjes van de laatste vijf jaar is. Hoewel de band nog over jeugdig elan beschikt, kent men de klassieke sound van bands als Genesis, YES en King Crimson zeer goed en weet dit te vertalen naar een meer actuele mix van (gecontroleerde) progmetal, fusion, klassiek en dus progrock/symfo. Sinds “Hybrid Child” uit 2010 valt deze band louter lof ten deel en de stijgende lijn heeft men door de jaren heen flink te pakken.

Direct in het oog springend is de waanzinnige podiumpresentatie van zangeres Leslie Hunt. Aan haar bewegingen zie je dat ze de muziek in elke vezel heeft zitten en dat ze er bovendien in slaagt dit zeer enthousiast op de kijker over te brengen. Best wel belangrijk,want zo visueel dynamisch is de gemiddelde progact niet op het podium.

Direct in het oor springend is de hoge kwaliteit van de songs die men produceert, waarbij de klasse van de individuele leden indrukwekkend is. Drummer en oprichter Jonathan Schang levert zeer uiteenlopende roffels en is de stuwende kracht op de achtergrond. Klein van stuk, groots in zijn daden zeg maar. De met zeer veel power gebrachte zang van Leslie Hunt luistert heerlijk weg en trekt de aandacht zonder enige gene naar zich toe. Zonder te struikelen over technische hoogstandjes (hoewel, haar uithalen liegen er niet om), maar des te meer indrukwekkend is zij voor mij een van de beste zangeressen in dit genre.

En dan gitarist Jim Tashjian, wat een geweldenaar! Geweldige zet om dit gitaarwonder in 2008 aan de band toe te voegen. Deze man speelt zo soepel en divers met heel veel tempowisselingen en altijd met maximaal resultaat. Niet zozeer in langgerekte solo’s (hoewel hij daar een paar keer toch met succes aan toegeeft) maar gewoon als onderdeel van het geheel. Klasse gewoon.

Het toetsenwerk van Rob Clearfield is klassiek prog te noemen. Zijn geluid lijkt direct uit de jaren ’70 te komen en dat is eigenlijk wel een aanbeveling te noemen. Hij legt een authentiek sausje over de sound van District 97.

In aansluiting op, maar toch niet echt in het verlengde van “Trouble With Machines” hebben we nu dus de jongste worp “In Vaults” ter beoordeling liggen. Daar waar het voorlaatste album over het geheel genomen fris en dartel te noemen was, tapt “In Vaults”, hoewel zeker herkenbaar, toch wel uit een ander vaatje. De sound is meer serieus, wat donkerder en hier en daar rauwer geworden. Luister eens naar de opener Snow Country met een slepende gitaar, sterke vervorming en een dreigende en tevens wanhopige Leslie Hunt. De band staat met deze track vanaf de eerste seconde fier overeind in je kamer om direct door te pakken met het stevige Death By A Thousand Cuts. Lekker is hier de zang die ingetogen mee huppelt met staccato gitaarloopjes en vervolgens de registers opentrekt. Stilzitten is echt uitgesloten!

Het is zeker niet alleen ‘uptempo geweld’ op dit album. Ook voor hen die het graag wat smeuïger horen valt er heel veel te genieten. Op Handlebars hoor je een door soepele akkoorden gedreven gitaarpartij met liefkozende zang. Overigens houdt men ook daar de aandacht stevig vast door halverwege sterk aan het werk van YES in goede tijden te refereren met toetsen die zoals gezegd heerlijk melancholisch door de speakers komen.

Bijna met (relatief) hitpotentie zijn Learn From Danny, Takeover en A Lottery. Aanvankelijk geen fratsen, zou je denken, tot men halverwege steevast schakelt naar een onregelmatig ritme, gitaarsolo (Learn From Danny, steekt hier bijna ‘Purple Rain’ naar de kroon) en MOOG toetsen. On Paper laat een relaxte, meer blues georiënteerd geluid horen en ook hier spettert men naar een zinderende finale.

De echte finale op dit album is een meer lijvige track Blinding Vision. Cello mag aftrappen en zet de stemming op ‘intiem’. Ook in deze setting komt Leslie uitstekend tot haar recht trouwens. Vervolgens pakt men door met een zeer episch geluid waar je los komt van de grond. Er steekt meer drama en tragiek op en je denkt dat het album op gelijke wijze wordt uitgespeeld. Mis. Halverwege slaat de stemming om als dag voor nacht. Toetsen en gitaar vallen weg, om vervolgens subtiel aan de horizon op te doemen om zich op te maken voor een laatste krachtmeting. District 97 drukt je nog eenmaal achterover en biedt ook de liefhebber van bombast een fraai slotakkoord.

Het is nauwelijks te bevatten hoe groot District 97 aan het worden is. Voor zover mogelijk binnen ons genre kan men uitgroeien tot een act voor serieuze zalen. De composities zitten zo sterk en vol vernuft in elkaar dat we hier gerust kunnen spreken van een klein uur volmaakte perfectie. De wijze waarop men klassieke prog vertaalt naar 2015 is zondermeer bewonderenswaardig. Ken je District 97 al, pre-order dan direct “In Vaults”, ken je ze nog niet, ga dan alsjeblieft je achterstand inhalen. Dit is een absolute topper en ik durf niet eens te voorspellen tot welke hoogten deze band kan stijgen. Zorg dat je erbij bent…

Govert Krul