Sanderson, DominicAlbum

In 2023 was daar opeens een Britse jongeman genaamd Dominic Sanderson. Een 23-jarige knul met een talent waar menig progartiest stik jaloers van zou worden. Zijn debuutalbum “Impermanence” maakte grote indruk op mij. Het kan niet anders dan dat symfonische rock er met de bekende paplepel bij hem in werd gegoten. Je mag gerust stellen dat hij zijn klassiekers kent. Zonder dat het voelde als ‘simpel’ jatwerk, maakte hij van het album een ode aan alle grote namen uit de jaren 70. 

En nu is daar het tweede album “Blazing Revelations”. Misschien moet je even je gordel omdoen voordat je op ‘play’ drukt. Want in de eerste vijf en een halve minuut laat een ontketende Sanderson al meteen horen waartoe hij en zijn maten toe in staat zijn. Het is soepel, tegendraads, eigenwijs, jazzy, complex en van zeer hoog niveau. Een ronkende basgitaar vormt met soepele drums een sterke basis waarop de toetsen, golven Mellotron, baspedalen en fluitspel heerlijk voortborduren. In die eerste vijf minuten hoor je onder meer Änglagård, Yes, King Crimson en Jethro Tull aan je voorbij trekken. Het tempo ligt hoog en je krijgt amper de tijd om naar adem te happen. Geniaal. De stem van Sanderson is hier rauw en theatraal. Het doet denken aan de meeslepende zang van de Italiaanse grootheden. Tegen het einde doet ook de saxofoon zijn intrede en neemt de complexiteit nog verder toe. 

Faithless Folly slaat wat meer de Canterbury-weg in. Ook hier is de complexiteit hoog. Dit is muziek die al je aandacht opeist. Na elke bocht wacht je weer een totaal ander landschap. Je kunt het ervaren als enerverend en opwindend, maar net zo goed ook als vermoeiend, al naar gelang je stemming. Persoonlijk vind ik hem hier wat doorschieten. Bewijsdrang gaat dan ten koste van emotie en beleving. 

A Rite of Wrongs is wat dat betreft meer in verhouding. Het pastorale gitaar- en fluitspel doet denken aan de hoogtijdagen van Genesis. Het vormt een mooi rustpunt. Het laatste (ruime) kwartier is ingericht voor Lullaby for a Broken Dream. Het opent met akoestische gitaar en warme toetsen. Al snel gaat het tempo omhoog en neemt de complexiteit toe. De zang is rauw en snijdt door het geheel heen. Het middenstuk is prachtig en doet weer aan Genesis denken. Daarna draait het geheel 180 graden en zorgen de blazers voor een geweldige dynamiek. Het laatste deel is voor een lange gitaarsolo ondersteund door sfeervolle toetsentapijten en ingetogen fluitspel. Een fade-out breng je langzaam weer terug op aarde.

En zo is ook de tweede schijf van Dominic Sanderson een parel die het verdient om gehoord te worden. Het is ongekend hoe muzikaal deze jongen is. Er ligt een grote en lange muzikale toekomst voor hem open. Dat we er nog maar lang van mogen genieten.