Sanderson, DominicAlbum

23 is een prachtige leeftijd. Ik weet nog goed…ik was zelf net een jaartje getrouwd met mijn jeugdliefde (nu al weer 25 jaar). Op het moment van schrijven is mijn oudste zoon 23 jaar. Peter Gabriel was 23 toen “Selling England by the Pound” uitgebracht werd. David Gilmour was 23 toen “Ummagumma” het licht zag en Rick Wakeman had die leeftijd bij het uitkomen van “Close to the Edge”. 

In het jaar dat “SMPTe” van Transatlantic uitkwam, “Lightbulb Sun” van Porcupine Tree en “The Seventh House” van IQ werd in Wakefield, Yorkshire, Dominic Sanderson geboren. Het kan toch niet anders dan dat zijn vader (of moeder, dat kan ook hè) progrockfan in hart en nieren was en dat onze geliefde muziek hem met de bekende paplepel is ingegoten. Uit zijn indrukwekkende debuutalbum  blijkt deze jongeman niet alleen zijn klassiekers te kennen, hij bezit ook enorm veel talent. “Impermanence” is een gedurfd en avontuurlijk album dat ons meeneemt naar oude(re) tijden, maar ook voldoende eigenzinnigheid bevat, waardoor het nergens als na-aperij aanvoelt. 

In de sfeervolle opener I Don’t Think I Can Get over This After All worden we opgewarmd met  akoestische gitaar en meteen al flink wat golven Mellotron. De stem van Sanderson is bijzonder prettig en ligt goed in de mix. Het werkt met stuwende drums en vioolspel toe naar een bescheiden climax en rolt zo de rode loper uit voor het volgende nummer. 

The Twisted Hand of Fate laat goed horen dat Sanderson zijn klassiekers kent. Na een mooi complex stukje tokkelwerk op de akoestische gitaar snelt het met grote passen uit de startblokken. Het baswerk is hier bijzonder fraai, het wordt mooi verweven met Mellotron-golven en subtiel fluitspel. Het grootse instrumentale middenstuk doet denken aan Änglagård, King Crimson en het drumspel van Phil Collins. De pakkende gitaarsolo die over alles heen giert is geweldig. De blazers en toetsen trekken een indrukwekkende en complexe muur op waar je even van moet bijkomen. 

Gelukkig wordt die mogelijkheid geboden met het rustige This Night and the Wounds It Will Bring. Het doet denken aan het latere werk van Pink Floyd. Hier hoor je ook goed de compositorische kwaliteiten van Sanderson naar boven komen. Hij kan zaken ook heel goed klein houden en een melodie produceren die blijft hangen en vol onderhuidse spanning zit. De alles doorklievende gitaarsolo vormt samen met golven Mellotron het hoogtepunt van dit nummer.

Het loopt over in het meest indrukwekkende en complexe Is There Calm Amongst This Chaos? Wat een sterk staaltje componeren! Hier is alles goed gedoseerd. Op het moment dat je het idee hebt dat het tegendraadse nu wel mooi is geweest, breekt het geheel prachtig open, waarna alle registers worden opengetrokken. Ook hier komt de naam Änglagård veelvuldig om de hoek. 

Een epic kan niet ontbreken op een dergelijk album. Hij heeft het bijna twintig minuten durende Like Shards of Glass Falling Through My Fingers voor het laatst bewaard. In het eerste deel hoor je vooral invloeden van Yes en Pink Floyd. Later wordt dat Steven Wilson/Porcupine Tree. De gelijkenissen met “The Sky Moves Sideways” zijn treffend. De hele manier van zingen en songstructuur zijn aan Steven Wilson te koppelen. Gelukkig weet Sanderson ook zijn eigen accenten aan te brengen. Het nummer voelt nergens aan als knip-en-plakwerk en dat alleen al is een hele kunst. Het nummer eindigt met een schitterende gitaarsolo die langzaam wegsterft. Wat een belevenis. Wat een debuutalbum. Wat een belofte voor de toekomst! Goed gedaan jochie.