DominiciAlbum

Liefhebbers van het betere progmetal-werk opgelet! Vanaf mid april 2008 ligt namelijk een essentieel album in de winkel wat eenvoudig niet gemist mag worden. Mocht je bedenkingen hebben bij “O3 A Trilogy – Part 1”, wellicht voorzichtig loskomen bij “O3 A Trilogy – Part 2“, dan is het goed te weten dat het beste bewaard is gebleven voor dit laatste deel. Was op Part 2 al behoorlijk wat kwaliteit waarneembaar, anno 2008 mept Dominici de luisteraar alle hoeken van de kamer door.

Elders op deze site is een interview te lezen met, en over het hoe en waarom van Charlie Dominici, dus ik beperk mij hier tot de kern van de zaak. Wat de bandleden in nauwe onderlinge samenwerking op deze geluidsdrager hebben weten te krijgen is behoorlijk heftig. De sound van Dominici mag dan niet bijster origineel zijn – het is immers progmetal in zuivere vorm en daar bestaat al aardig wat van – de uitvoering is om de vingers bij af te likken. Inderdaad zijn referenties te noemen als Symphony X (deze band blijft overigens ruim onaantastbaar) en Dream Theater, maar van deze bands kan ik in elk geval niet snel genoeg krijgen. Sterker, ik zou willen dat DT zich eens net zo tot de basis beperkte als Dominici dat doet. Op het heerlijk riff georiënteerde “Systematic Chaos” doet DT eigenlijk vooral verlangen naar meer van hetzelfde en voor wie dit ook zo voelt is Part 3 uit de Dominici-trilogie verplichte kost.

Lastig punt van een conceptalbum (daar hebben we het namelijk over) in het algemeen is dat het thema en de uitwerking ervan je aanspreekt of juist tegenstaat. Aangezien dit nogal subjectief is laat ik het thema van deze conceptreeks in het midden en volsta te zeggen dat het verhaal in elk geval tot in detail is uitgewerkt en fraai is afgerond.

Echte muzikale uitschieters zijn niet gemakkelijk te noemen en dat is te danken aan de constante kwaliteit en afwisseling van de songs. Met het mes op de keel zou ik in elk geval willen adviseren eens te luisteren naar Liquid Lightning en Enemies Of God. Dit duo is in hoge mate representatief voor wat elders op de schijf gebracht wordt: gitaarwerk van de bovenste plank en fraaie dynamische songstructuren. De bas, drums en toetsen zitten lekker zwaar in de mix maar staan geheel in dienst van al het moois Brian Maillard uit zijn zes snaren tovert. De zang van Charlie zal, net als die van James LaBrie, niet ieders ‘cup of tea’ zijn maar sluit uitstekend aan bij de rest.

Dominici doet precies wat elke band behoort te doen, namelijk groeien. Op de drie cd’s die men heeft uitgebracht is een sterk stijgende lijn te ontdekken en met het laatste deel is de balans definitief naar ‘positief’ doorgeslagen. Ik kijk stiekem vast vooruit naar toekomstige albums en hoop van harte dat de band in de huidige samenstelling op deze koers doorgaat. Ik adviseer iedere liefhebber van progmetal de toekomst hier en nu te laten beginnen.

Govert Krul