DoolAlbum

Tv- en nachtleven celebrity Ryanne van Dorst en haar band houden de vaart er flink in. Binnen vier jaar tijd zijn onder de naam Dool twee albums en twee ep’s uitgekomen, alle onder het Duitse Prophecy Records label. In de vorige eeuw was dat niet bijzonder productief voor een rockband, maar in de 21^e eeuw mag je dat voor een semiprofessioneel gezelschap een flinke opbrengst noemen.

“Ninetiesgrunge, folk, psychedelica, invloeden uit wereldmuziek. “Op “Summerland” hoor je een band die op zijn intuïtie heeft leren vertrouwen”, een quote uit het interview met van Dorst in de Volkskrant. Vooral met het gedeelte over de intuïtie kan ik volledig meegaan. Ook de psychedelica en grunge krijgen mijn instemming, de invloeden uit wereldmuziek en folk zijn wat mij betreft ietwat gechargeerd. Natuurlijk zijn er elementen te vinden die daar naar refereren, maar er is geen track die volledig in het teken staat van een oosters, Aziatisch, zuid Amerikaans of welk etnisch karakter dan ook. Hier en daar vind je een alternatief snaarinstrument, bijvoorbeeld binnen intro’s als God Particle en Dust & Shadow, een subtiele toevoeging of passage, maar lang duren die uitwerkingen nooit.

Verder klinkt deze nieuwe plaat “Summerland” nog steeds herkenbaar Dool. Wat houdt dat precies in? Je kan daarvoor een zin gebruiken die ik heb gebruikt in de recensie van het debuutalbum, namelijk dat de band een interessante mix van doom, progressieve rock en een vleugje gothic-rock maakt. Feitelijk is die omschrijving grotendeels nog steeds van toepassing. Een verandering die de band recentelijk wel heeft ondergaan is er eentje binnen de personele bezetting: gitarist Reinier Vermeulen is vervangen door Omar Iskandr.

Over de hele linie klinkt de nieuwe schijf gevarieerd, die conclusie kun je al snel trekken. Het is nog steeds een flinke scheut doomrock wat de band ons presenteert, met veel ruimte voor de drie gitaristen. A Glass Forest is één van de absolute parels op het album, de track klinkt heerlijk melancholisch en wervelt van begin tot eind, hoewel de pure schoonheid in het tweede gedeelte zit. Tranen trekkend mooi wordt het dan zelfs. De titeltrack Summerland is van datzelfde kaliber, het heeft een uitgebalanceerde sound waarin de nodige Anathema invloeden te vinden zijn. Luister naar het tweede gedeelte van de song en je gedachten zullen ongetwijfeld afdrijven naar albums als “A Natural Disaster” en “A Fine Day To Exit” van de Britse band uit Liverpool. Hier en daar laat de cd onze landgenoten meer overeenkomsten met de genoemde platen horen, hoewel Dool een hoopgevender karakter aan de tracks meegeeft dan de Britten dat ten tijde van het millennium deden.

Een kritische noot die ik kraakte in de recensie van “Here Now, There Then” heeft het productieteam helaas niet ter harte genomen. En dat is de bewerking van de zang van Ryanne van Dorst. Nog steeds wordt daaraan gesleuteld, gedraaid en hoewel minimalistisch; vervormd met galm. En dat noem ik toch wat spijtig, want haar stem heeft kracht genoeg om te imponeren zonder alle toegevoegde toetsers en bellen. Dat bewijst van Dorst namelijk ook live op het podium. Maar laat daar de aankoop van deze cd niet van afhangen, wellicht is het gewoon de persoonlijke voorkeur van deze recensent.

Over de hele linie kan je concluderen dat de muziek van Dool een stuk minder zwaar op de maag ligt dan voorheen. Van ietwat deprimerende en zware tracks als Varnablack en The Alpha op eersteling “Here Now, There Then”, naar een meer melancholische sound in Be Your Sinns waar zelfs een vrolijke riff a la Kiss in regeert. Nu kunt u de term ‘vrolijk’ bij Dool met een grote korrel zout nemen, maar het geluid is significant toegankelijker te noemen. Ook gebruikt de band wat meer effecten dan op het eerste album waardoor het geheel wat avontuurlijker wordt. Maar vooral, Dool verschuift van doom-metal naar psychedelische rock. Of schuift Dool mogelijk richting een nieuw soort underground muziek?

Ondanks de verschillen met het debuutalbum was de eindconclusie wat mij betreft na één luisterbeurt van “Summerland” klip en klaar. Dool is binnen een kort tijdsbestek een stuk volwassener geworden en heeft vooral op het gebied van componeren een grote stap gemaakt. Hoewel mij het voormalige rauwe karakter ook goed bevalt, lijkt dit album geschikter voor de liefhebbers van psychedelische prog of een grotere groep fans in het algemeen. Of dat geluid wel of niet bevalt laat ik aan de individuele luisteraar over.