Downes Braide AssociationAlbum

We zijn aanbeland bij het vijfde album van DBA oftewel Downes Braide Association. Geoff Downes en Chris Braide vormen alweer elf jaar een stel. Samen maken ze een geweldige mix van symfonische rock en pakkende pop. Een combinatie van stijlen waar ik altijd voor te porren ben.

Goede symfonische pop heeft pakkende melodieën en een refrein dat beklijft. Het symfonische heeft idealiter een ondersteunende rol, met als doel om het geheel te verrijken. Op het vorige album “Halcyon Hymns” kreeg het symfonische een grotere rol. Daarmee was het album wat uit balans. Op dit album keert het duo terug naar de basis die op eerdere albums zo goed werd gelegd.

Een song als Darker Side of Fame is een schoolvoorbeeld van een goede symfonische popsong. Het refrein zing je meteen mee en het heeft een prettige vaart. De gitaarsolo van Dave Bainbridge (ex-Iona, Lifesigns) is kort en puntig en smaakt naar meer. Als je goed oplet, herken je ook de stem van Marc Almond (Soft Cell). Zijn stem mixt mooi met die van Braide.

Niet alles is even sterk. Hey Kid komt bijvoorbeeld niet echt uit de verf. Het kabbelt wat voort en voor je het weet zit je met je gedachten ergens anders. Hetzelfde geldt voor Dear Petra, dat overigens wel een mooie tekst heeft.

Goodbye to You (Sister Shame) schreef het duo samen met Andy Partridge (XTC). Het doet denken aan een Paul McCartney-song. Het heeft een fijne vibe en Downess doet mooie dingen op zijn Hammond orgel. Aan het eind steelt Bainbridge de show met een heerlijke gitaarsolo. Deze man stelt nooit teleur!

Heart Shaped Hole is een van de langere nummers. Het handelt over het thema eenzaamheid. Braide moest denken aan een artiest die na de show alleen in de kleedkamer zit. Het applaus is verstild, je vrienden en familie zijn ver weg en daar zit je dan alleen. De zanglijnen zijn prachtig. Het middenstuk is gereserveerd voor de toetsen van Downess en de gitaar van Bainbridge, die prachtig duelleren. Het afsluitende Beyond The Stars is het langste van het stel. De orkestraties van  Downes krijgen alle ruimte. Toch lukt het niet om de volle tien minuten te overtuigen. Met name in het laatste deel wordt het wat gezapig en gaat het nummer als een nachtkaars uit.

Nee, doe mij maar de sterke kortere poppy songs die je helemaal weten in te pakken. Zoals Look What You Do, Clear Light en Will to Power. Daarin is het duo op zijn sterkst. “Celestial Songs” isniet hun beste album, maar staat zeker wel in de top drie. Op naar het volgende hoofdstuk!