Downes Braide AssociationAlbum

De impact van de corona-pandemie is gigantisch. Sommige beroepsgroepen kregen het drukker dan ooit, waar andere volledig stil gelegd werden. Zo kwam ook de muziekindustrie met een schok tot stilstand. Tournees werden afgezegd en plannen rond album releases werden uitgesteld. Het werd een tijd van gedwongen stilstand en bezinning. Dit gold ook voor producent Chris Braide. In zijn huis in Los Angeles had hij niets meer voor handen. Hij had wel nog wat ideeën voor een nieuw Downes Braide Association (DBA) album. Met deze ideeën en zijn gitaar ging hij vervolgens aan de slag.

Halcyon staat voor ‘rust’ of ‘rustig’. Daarmee wordt naar deze periode verwezen. De thema’s op het album zijn ‘nostalgie’ en ‘persoonlijk verlies’. “Halcyon Hymns” is het vierde studioalbum van dit duo. Braide en Downess hebben een heel eigen geluid weten te creëren en toch hebben alle albums duidelijk een eigen smoel. Een knappe prestatie. Ze maken kwalitatief hoogstaande symfonische pop, waarbij op dit album de gitaar een grotere rol heeft gekregen. Daarbij is het ook het meest proggy album tot nu toe.

Het duo huurde Dave Bainbridge (Lifesigns, Strawbs, ex-Iona) in voor de gitaarpartijen. Dat is een goede zet, deze man levert namelijk altijd kwaliteit. Hij kan als geen ander korte en puntige gitaarsolo’s spelen die je toch meeslepen. Luister wat dat betreft maar naar King Of The Sunset. Hij is ook verantwoordelijk voor het folky mandoline- en bouzouki spel. Zanger David Longdon (Big Train) is te horen op twee tracks, maar omdat zijn stem zo sterk op die van Chris Braide lijkt, hoor je amper onderscheid. Dat geldt ook voor Marc Almond, die op Warm Summer Sun te horen is. Ook zijn stem lijkt zo sterk op die van Braide dat het mij niet eens opgevallen was.

Opener Love Among The Ruins behoort tot de beste songs van het album. De zanglijnen zijn hier geweldig, evenals de gitaarsolo’s van Dave Bainbride. Het is zo’n nummer dat heerlijk in je hoofd blijft ronddolen en waardoor je in de auto net iets dieper het gaspedaal indrukt. Ook Your Heart Will Find the Way valt in deze categorie met groovy basspel, mooie toetsenmuren en een zalig refrein. En toch. Ondanks dat er verder geen slechte nummers op het album staan, wordt dit niveau verder te weinig gehaald.

Het album duurt 63 minuten, maar het voelt langer. Naarmate de nummers aan je voorbijtrekken ga je steeds meer terug herkennen en blijven verrassingen uit. Het maakt dat ik na vijf-zes nummers zin krijg in iets anders. Ik houd wat dat betreft meer van het album “Suburban Ghosts” waarin ze symfonische pop met een vette knipoog naar de new-wave uit de 80’s maakten.

Het prachtige artwork is onmiskenbaar van Roger Dean. Hij kreeg slechts één woord mee en dat was ‘Halcyon”. Dean moest denken aan de ijsvogel, omdat deze in het Engels zo genoemd wordt (of Kingfisher) en schilderde deze vogel in een sprookjesachtige wereld. Alleen daarom al zou je het album op vinyl moeten aanschaffen.