Dream OceanAlbum

Muziekdoosjes.

Binnen het genre female fronted metal bestaan er veel clichématige intro’s die omarmt worden door gelijkgezinde bands. Blijkbaar is een originele start voor het Turks/Duitse Dream Ocean niet van belang, want zoals vaker wordt deze band geïntroduceerd door middel van lieflijke klanken uit een speeldoos. Als verzadiging van dit geluid word je gedurende het album vaker op deze zoete klanken getrakteerd.

Begin 2018 schreef Mario van Os over het debuutalbum van deze Turkse formatie. In de recensie maakte hij al melding van dat de band van Turkije naar Duitsland is verhuisd en bij onze oosterburen opereert men nog steeds. De groep is inmiddels gereduceerd naar drie vaste bandleden: Basak Ylva als zangeres, Frederic Denuell op elektrische gitaar en Sebastian Heuckmann op basgitaar. Hoe de taken van de drums en toetsen zijn ingevuld laat zich raden, dat kan niet worden opgemaakt uit de credits. De veelgebruikte orkestraties en programmering komen in elk geval van bassist Sebastian Heuckmann, die informatie krijgen we wel.

Voorafgaand de eerste luisterbeurt hoop je verrast te worden, maar helaas is “The Missing Stone” geen uitzondering op de regel. De orkestraties en bombast zijn evenals in veel andere gevallen binnen het genre sterk vertegenwoordigt, maar zijn gelukkig zonder wanklank goed geproduceerd. De kwalitatief gezien prima productie van de cd ligt in handen van de band, Sebastian Heuckmann en zangeres Basak Ylva zijn verantwoordelijk voor die taak. Muzikaal wordt alleen weinig nieuws onder de zon gebracht en dat is een duidelijk minpunt. Waar op het vorige album de ‘sterren’ binnen het genre als Mark Jansen (Epica) en Jake E (Amaranthe) de diversiteit en kwaliteit omhoog halen, blijft dat op “The Missing Stone” achterwege.

De kritiek zit specifiek duidend in het voorspelbare karakter van de songs. Het is moeilijk tegenwoordig een uniek aspect toe te voegen aan het genre en dat lukt ook dit drietal helaas niet. De gedachten gaan vaak uit naar Nightwish, getuige een nummer als As I Die. Wanneer de band dan toch wat experimenteert, bijvoorbeeld met het ritmepatroon en tempowisseling in The Great Silence, loopt dat niet lekker en werkt het zelfs een beetje storend. Ondanks het ontbreken van een toetsenist springen de toetsen soms toch boven het maaiveld uit. Die geven de bombast van tijd tot tijd een speels karakter en is mooi in de productie is geplaatst.

Ik ben ook niet echt te spreken over de (spaarzame) grunts van Sebastian Heuckmann. Die missen karakter om de muziek naar een hoger plan te tillen. Waar op het vorige album de ‘sterren’ binnen het genre zoals Mark Jansen (Epica) en Jake E (Amaranthe) een kwalitatief evenwicht geven aan de zang van Basak Ylva, kan je dat van Heuckmann helaas niet zeggen. De zang van de klassiek geschoolde Basak Ylva is kwalitatief meer dan genoeg de muziek de juiste kwaliteitsimpuls te geven. Sterker, ik gun Ylva betere  composities dan het aanbod op dit album.

Ben je liefhebber van het genre en kan je daar geen genoeg van krijgen dan is dit tweede album van Dream Ocean geen miskoop. Wil je verrast of getrakteerd worden op enig experiment binnen het genre, laat deze cd dan vooral liggen.