Dreaming MadmenAlbum

Achter de groepsnaam Dreaming Madmen schuilen twee broers, Mathew & Christopher Abou Jaoude. Ze opereren vanuit Texas maar komen van origine uit Libanon. Zij zijn de drijvende krachten achter dit album waar ze vier jaar aan hebben gewerkt.

Het conceptalbum tikt krap de veertig minuten aan en vertelt het verhaal van een oudere man, die een oud dagboek ontdekt, gevuld met geschriften over een leven van pijn, obsessie, liefde, haat en spijt. Onder de naam Brick Floyd spelen ze als tributeband nummers van Pink Floyd in Amerika en hun thuisland waarmee we gelijk ook hun eigen muziek mee kunnen classificeren. ‘Ashes Of A Diary’ staat namelijk vol met composities, teksten en soundscapes die de muziek van Pink Floyd zo kenmerken en dankbaar als inspiratiebron gebruikt wordt.

Nu zijn daar veel meer groepen schatplichtig aan met elk hun eigen invalshoek. Een vergelijking met de psychedelische invalshoek van Porcupine Tree met het onvolprezen “The Sky Move Sideways”, dat veel raakvlakken heeft met het “Wish You Were Here” album, is het bijvoorbeeld dan weer niet. Dit debuut album zit meer tussen Area 39, Raven Sad en Cosmograf in. Het is in dezelfde herkenbare Pink sound geproduceerd die Floyd aanhangers zo graag koesteren en altijd weer terug willen horen.

Maar de Dreaming Madmen hebben meer in hun mars en gaan verder dan dat. Zo hoor je een dwarsdoorsnede van verschillende progressieve rock groepen uit diverse decennia die hun inspiratie ook uit het oeuvre van Pink Floyd halen. Zo krijg je bij Your Possesor een heerlijke kruising tussen Mostly Autumn en Marillion te horen en start opener Lock Thyself als Not Of This World van Pendragon. De gitaar van Mathew eist naast de smaakvolle baspartijen van Christopher in elk nummer de hoofdrol op. En samen kunnen de broers nog veel meer, want de toetsenpartijen worden door beiden adequaat ingespeeld. Zo denk je bij Final Page door een Mellotron sample even aan In The Court Of The Crimson King van King Crimson en bij Behind The Wall aan The Incident van Porcupine Tree. De muzikale kwaliteiten van beide heren komen terug in de sterke opbouw van de nummers, de variatie daarin en het speelplezier. Zo verrassen ze mij in het nummer Enigma met de herkenbare Kashmir riff van Led Zeppelin door het ditmaal in een ADHD tempo de gang er flink in te houden. En dan zijn er nog het slimme gebruik van verschillende zangstemmen. Zo klinkt er een volle warme stem met een duister randje die je linkt aan Mariusz Duda van Riverside terwijl het een andere keer weer lijkt alsof de zacht zalvende stem van Yogi Lang van RPWL het heeft ingezongen.

Samenvattend kan ik zeggen dat, hoewel dit album niet vernieuwend is, het al met al wel zeer genietbaar en met veel liefde is gemaakt. Zelf krijg ik er geen genoeg van. Lekker als tussendoortje en zo herkenbaar door een prima productie en fraaie sfeeropbouw van de nummers. Ik hoop aleen dat deze band niet dezelfde weg bewandelt als soortgenoten Raven Sad dat ons aangenaam verraste met “layers Of Stratosphere” of Area 39 met “Stand Alone Together”, maar waar we helaas verder nooit meer iets van vernomen hebben. Dat zou met deze verrassing uit het Midden Oosten erg jammer zijn, want dit soort albums smaken altijd naar meer.