DungenAlbum

“Schijt aan iedereen!” Let goed op de aanhalingstekens, waarde lezer, want deze boude uitspraak is beslist niet afkomstig van ondergetekende. Dit is namelijk – vrij vertaald – de titel van het zesde album van Dungen, dat twee jaar na “4” in de winkels ligt. Met een dergelijke, best controversiële albumtitel maak je natuurlijk weinig vrienden, maar ik denk dat Gustav Ejstes en consorten andere bedoelingen hebben.

Noemde ik het vorige plaatwerk in mijn bespreking nog min of meer het eerste echte bandalbum, op “Skit I Allt” neemt Ejstes het heft echter weer stevig in handen. Buiten dat de bandleider nog altijd verantwoordelijk is voor al het componeer- en schrijfwerk, ontpopt hij zich op dit album als een onvervalste multi-instrumentalist. Naast zanger is Ejstes namelijk te horen als pianist, fluitist, violist, bassist, drummer, gitarist en organist. Toch kijken de andere drie heren, Reine Fiske, Johan Holmegard en Mattias Gustavsson, gelukkig niet helemaal werkeloos toe. En dat is maar goed ook, want de bijdragen van – vooral – de eerstgenoemde zijn werkelijk fantastisch.

Samen met zangeres Anna Järvinen trakteert Dungen ons op tien nieuwe nummers, variërend van bijna drie tot ruim vier minuten, die opgeteld nog geen vijfendertig minuten duren. Bij de eerste beluistering(en) valt meteen op dat de band een paar versnellingen terug heeft geschakeld. Nu is dat niet zo vreemd, want dat doet het kwartet vrijwel met elk nieuw album, maar het verschil in tempo met “4” is dit keer wel behoorlijk groot. Toch klinkt “Skit I Allt” alleszins vertrouwd in de oren, want er is niet (of nauwelijks) aan de inmiddels beproefde mengeling van folk, indie, jazz, progressieve rock en psychedelische rock van eerdere platen gesleuteld. Alleen de verhouding is gewijzigd, want het bestandsdeel folk heeft ietwat meer aandeel gekregen.

Omdat de band andermaal uit hetzelfde muzikale vaatje tapt, wordt je opnieuw meegevoerd naar tijden die al lang en breed achter ons liggen. Mij hoor je echter niet klagen. Integendeel zelfs… Ofschoon Dungens koers opnieuw weinig tot geen muzikale verrassingen biedt, gaat dit verrukkelijk psychedelisch allegaartje er namelijk in als koek. Met een kenmerkende Zweedse, tamelijk naïeve verlokkelijkheid weet “Skit I Allt” mij namelijk ruim een half uur eenvoudig in zijn greep te houden.

Was het verrukkelijke samenspel van zwevende orgeltjes, gierende gitaren, brommende bassen en roffelende drums op het vorige album al een stuk minder prominent aanwezig, op deze plaat zijn ze (helaas) in geen wegen of velden te bekennen. Doordat de band – zoals gememoreerd – tevens het tempo drastisch verlaagd heeft, schuilt het gevaar van eentonigheid om de hoek. Door de dikwijls ontspannen manier van musiceren, weten de vier deze valkuil echter handig te omzeilen. Hierdoor is dit wel een heerlijke plaat om lekker bij weg te dromen, waarbij de muzikale aardigheidjes vaak een glimlach op mijn gezicht kunnen toveren.

Met “Skit I Allt” brengt Dungen een album uit dat op het gebied van vernieuwing beslist geen zoden aan de dijk zal zetten. Toch zal dit album alleszins in de smaak kunnen vallen bij de liefhebbers van onvervalste, oprechte muziek met een sterke affiniteit met het (verre) verleden. Laat je echter niet afschrikken door de albumtitel, want dit is volgens mij eerder een kwestie van blaffende honden… Juist!

Frans Schmidt