D’Virgilio, Morse & JenningsAlbum

In de video van het nummer Anywhere The Wind Blows zingt Neal Morse achter het stuur van een dure bolide zijn lied terwijl de wind door zijn haren waait. En daarmee zet hij eigenlijk de toon van dit hele album: het is prettig in het gehoor liggende muziek die je uitstekend kunt luisteren als je in de auto op weg bent naar je werk of juist na een lange dag zweten de haarstede weer opzoekt. Samen met zijn maten Nick D’Virgilio en Ross Jennings heeft Morse snel een opvolger gemaakt voor “Troika”, het eerste samenwerkingsverband van deze heren.

Ik mocht ook “Troika” recenseren en was (en ben) positief over dit album. Vooral vanwege de frisheid van de liedjes. En ik weet niet precies hoe het komt, maar dit album “Sophomore” vind ik toch echt wat minder. Aan de ene kant klinken de heren meer als een band, maar ik heb toch het idee dat de nummers te snel geschreven zijn.

Wat gebleven is zijn de Crosby, Stills & Nash-invloeden, alsmede de folk- en countryreferenties. Dat deze heren goede songs kunnen schrijven is inmiddels wel bekend. Ik heb een beetje wat ik ook met Morse’s  “The Dreamer Joseph part one” van dit jaar heb: het klinkt allemaal goed, maar ik heb het beter gehoord. En dat maakt het gelijk ook lastig: want muzikaal gezien is het prima, de koortjes klinken uitstekend en het is aangename muziek om naar te luisteren. Maar ik mis de frisheid en overtuiging van de eerste cd.

Een goed voorbeeld is het openingsnummer Hard to be Easy. Waar bij de eerste cd de aanstekelijke song Everything I Am mij direct pakte, gaat nu het eerste nummer wat langs mij heen. Het is wel mooi hoor, daar niet van, maar het pakt mij gewoon minder.

Een goed voorbeeld is ook Right Where You Should Be. Ik vind de ‘gewone’ versie niet heel aansprekend, te veel tegen country aanschurend ook. Maar de zogenoemde ‘alternative version’, waarin het nummer geheel is gestript, vind ik juist wel overtuigend. Ook omdat juist dan de stemmen van de heren D’Virgilio, Morse en Jennings uitstekend tot hun recht komen. Een hele mooie song is The Weary One, zowel de gewone als de ‘alternative’ versie: gloedvol, vol emotie en een sterk refrein. Kortom, een overtuigend nummer.

In de categorie leuke songs kan ik bijvoorbeeld ook noemen Tiny Little Fires (uptempo, vrolijk, korte synth-solo), Walking On Water (uptempo, vrolijk, haast zomers) en het al genoemde Anywhere The Wind Blows (lekkere met je haren in de wind muziek). Ik vind het nummer Mama echt uit de toon vallen. Het is druk, freaky en past niet binnen het concept van dit drietal. Het komt ook erg geforceerd over.

Kortom, met “Sophomore” heeft het drietal D’Virgilio, Morse & Jennings een prima plaat afgeleverd, maar ook niet meer dan dat. Waar ik “Troika” een aangename verrassing vond, vind ik deze cd een beetje tegenvallen. Maar nogmaals, dat heeft met name ook met verwachtingen te maken.