DyscordiaAlbum

Eén ding moet je Dyscordia nageven, de band heeft na tien jaar nog steeds een volledig unieke sound.

Dyscordia is al een tijdje een gevestigde naam op het gebied van progressieve en symfonische metal in België, maar ook in de landen daaromheen. Vanaf het prille begin is Progwereld enthousiast over deze band. hetgeen resulteerde in louter positieve recensies op deze site. Het geheim van de muziek van Dyscordia is dat de muziek niet alleen blijft kleven in je cd-speler, dat doet het ook in je brein.

Voor alle duidelijkheid, de kwaliteit te blijven boeien met je songs is de absolute kracht van Dyscordia. De band maakt een bijzondere vorm van metal met een dikke symfonische rand, waarbij de cleane zang van Piet Overstijns en de aanvullende grunts van Stefan Segers een bepalende factor zijn voor het karakteristieke geluid. Straffe riffs, aanhoudende snelheden met soms wat statische ritmes, een volle productie, allemaal kenmerken die je kan gebruiken voor deze formatie die in 2010 geformeerd is door ervaren muzikanten met een lange CV.

Een redelijk sluitende vergelijking met andere acts is moeilijk te vinden, al spreekt de band in de promobegeleiding over Opeth, Nevermore en Pain Of Salvation. Ik zou gelijk mijn ontslag als recensent krijgen (of zelf indienen) als ik die vergelijking zou maken. Hoe en waarom de bandvergelijkingen genoemd worden is mij dan ook een serieus raadsel.

Wat is er dan wel te vinden op deze nieuwe cd? Voornamelijk een verlenging van “Twin Symbiosis” en “Words Of Ruin”. De muziek klinkt evenals op de voorgaande cd’s druk en ‘in your face’. We krijgen op dit derde studioalbum wederom uptempo gitaarwerk voorgeschoteld van drie gitaristen die regelmatig flinke gitaarmuren opwerpen maar onderling er ook op los variëren. Die gitaren hebben een dominante functie binnen de composities en worden vergezeld van melodieuze toetsen en strakke drumpartijen. Die drumpartijen worden evenals het gitaarspel razendsnel gebracht en vooral de basedrum van drummer Wouter Debonnet maakt overuren.

De band bewijst opnieuw technisch zeer begaafd te zijn en ondanks dat dit album wat statischer klinkt dan de voorgaande cd’s blijf je geboeid luisteren. Zeker als je voor het eerst naar deze band luistert. Voor diegenen die de band vanuit eerdere wapenfeiten kennen, er gebeuren geen opzienbarende nieuwe dingen, dat is wat mij betreft de schaduwkant van deze cd. Over de hele linie is de muziek en de productie minder doorontwikkeld, hoewel de gitaristen (nog) meer variatie bieden dan voorheen.

Deze recensie leest misschien als een behouden beoordeling, maar “Delete/Rewrite” bezwijkt waarschijnlijk onder mijn torenhoge verwachtingen na “Twin Symbiosis” en “Words Of Ruin”. De muziek klinkt vertrouwd als Dyscordia en gaat er zeer zeker niet op achteruit, maar evolueert en verrast me helaas ook niet. Dat de bonustrack Rise And Try volledig a-capella wordt gebracht verandert daar niets aan. Niettemin blijft Dyscordia een unieke band binnen de wereld van progressieve en symfonische metal.