EarthsideAlbum

Acht lange jaren na hun interessante debuutalbum “A Dream in Static” brengt het Amerikaanse Earthside eindelijk hun tweede album uit. “A Dream In Static”’ bevatte een boeiende stijl van progressieve rock met lagen van progmetal en cinematografische elementen, waarvan de helft van de nummers instrumentaal was. De organische lagen, orkestraties en eclectische progmetal die verweven werden met vocale gastoptredens van vooraanstaande stemmen uit de rock- en metalwereld, krijgen een vervolg op het nieuwe album.

Volgens gitarist Jamie van Dyck was “A Dream In Static” meer een ‘Ik’-album”. Alle bandleden waren op hun eigen manier bezig met onderwerpen als zelfactualisatie en de angst om nooit helemaal iets te worden. Toetsenist Frank Sacramone vertrouwt ons toe dat het een album was dat bijna hun levens en vriendschappen heeft verwoest en tegelijkertijd waanzinnig en prachtig was.

Volgens de heren uit New Haven richten ze met het nieuwe album “Let The Truth Speak” hun focus echter op het ‘Wij’. Binnen enkele maanden na het uitbrengen van hun ‘Ik’-album” was het mondiale landschap namelijk veranderd met kwesties die van veel groter belang waren dan het uitkomen van hun eigen individuele dromen. Ze raakten veel meer in beslag genomen door het traject van de mensheid als geheel dan door hun eigen erfenis daarin.

Het ‘Wij’-gevoel mis ik echter af en toe op dit tweede album. Opnieuw beperken de bandleden zich namelijk alleen tot wat achtergrondzang en is er andermaal een uitgebreid leger aan verschillende gastvocalisten aangetrokken voor de solozang. Hoe goed ook, dit zorgt ervoor dat het een lastig zoek- en raadplaatje is geworden wie nu wat waar zingt. Door een wirwar aan zangstijlen en verschillende timbres bekruipt mij het gevoel dat het in eerste instantie meer een compilatiealbum lijkt te zijn geworden en je het weg kunt schrijven onder de legendarische noemer “Alle 13 (progressief) goed”. Het gehele album beklijft daardoor voor mij niet als een echte bandprestatie, terwijl het echt wel zo is.

De vele symfonische elementen zoals in “A Dream in Static” zijn er wel op “Let the Truth Speak” maar voelen beperkter aan. Het zijn uiteindelijk drie instrumentale nummers geworden waar het album prachtig mee opent en groots eindigt. Heel tactisch is in het middenstuk het ruim twaalf minuten durende Watching The Earth Sink geplaatst. Dit start als een rustig introspectief werk maar vervolgt uiteindelijk zijn weg in een briljante, duistere ambient sfeer en dat met zware gitaren. Zeldzaam mooi dit.

Hoewel ik hun landgenoten The Cyberiam als referentie mee wil geven zijn de enorm energieke nummers We Who Lament, Tyranny, Pattern Of Rebirth en Let The Truth Speak  voor mij toch meer als de Europees progmetal in de beste Haken- en Tesseract-tradities geworden. Tussendoor verrast Earthside mij nog met de soulvolle Toto-aanpak op The Lesser Evil, gevolgd door het breekbare Denial’s Aria en weer zo’n fraai donker ambient nummer dat Vespers heet. Het is de psychedelische, fluisterende zang hierin die maar blijft rondwaren in mijn hoofd en ik associeer dit nog het meest met de verstilde filmmuziek van ‘The Revenant’ van Riyuichi Sakamoto.

Hoogtepunt is toch All We Knew And Ever Loved met Baard Kolstad van Leprous op drums. Al twee jaar geleden werd hier een fantastische videoclip van uitgebracht. Na een postrockachtige opbouw zwellen de kerkorgels vol aan waarmee het makkelijk kan wedijveren met de dramatische filmmuziek van Hans Zimmer.

De kwaliteit en veelzijdigheid van Earthside druipt er op dit album aan alle kanten van af. Toch hoop ik dat ze een vaste zanger kunnen vinden, zodat er meer een groepsgevoel ontstaat. Hoe dan ook zal er zeker nog veel fraais van de andere kant van de Aarde onze zijde opkomen.