EdenbridgeAlbum

Als je vindt dat je als band aan de tweede ‘the best of’ cd toe bent, kun je bogen op een hoge productie. Dat moeten we het Oostenrijkse Edenbridge in elk geval nageven.

Na vijf studioalbums kwam in 2007 “The Chronicles Of Eden” uit, nu dertien jaar later, verschijnt, nog eens vijf platen verder, het daarom misschien wel logische vervolg “The Chronicles Of Eden 2”. Evenals de eerste is dit ook een dubbelaar. Je kunt het ook overdrijven. Als je vijf cd’s samenvat in twee mudvolle schijven, kun je rustig spreken van enige overkill. De fans mochten kiezen wat er op de cd kwam en dat leverde een slordige vier nummers van elke cd op.

Geen nieuws onder de zon dus, allemaal ouwe koek in een nieuw doosje, strik erom en verder… Toch niet helemaal, er vallen (gelukkig) ook wat nieuwigheden te noteren! Er staan nieuwe versies op van twee publiekslievelingen. Higher (4 miljoen hits op YouTube) is een van die beuknummers waar Edenbridge patent op lijkt te hebben. Sabine Edelsbacher moet proberen boven de straffe riffs uit te zingen. Dit  nummer krijgt naast de originele versie ook een akoestisch jasje, wat betekent dat Sabine alleen het pianospel van Lanvall naast zich hoeft te dulden.  Het nummer Paramount ondergaat eenzelfde lot. De titelsong van hun laatste studiowerk “Dynamind” staat er ook in een andere versie op en die verschilt nauwelijks van het origineel. Nou ja, het staat altijd interessant als je een nummer het predicaat ‘previously unreleased’ kan meegeven.

We hebben dan de steunpilaren van deze symfonische metalband genoemd. Edelsbacher zingt zuiver en kan zo bij elk willekeurig andere female fronted metal band, al dan niet symfonisch, terecht. Ze zingt dus zeker niet slecht. Arne Stockhammer vindt Lanvall beter klinken en dus zorgt deze Lanvall  voor alle composities, speelt zo’n beetje alle instrumenten en is goed voor de orkestraties. Daar is hij dol op, te pas en te onpas duiken ze op, soms voorzien van een wat vreemde korte toetsenuithaal. Ze zorgen voor een welkome afwisseling van de nummers die anders wel heel erg volgens een vast stramien verlopen: een stevige muur van geluid, Sabine die haar partijtje daarbij zingt, de refreinen vaak in samenzang. Lavall is niet te beroerd om ook nog even mee te zingen, af en toe een rustpuntje in een nummer of een vlammende gitaarsolo: dat bij elkaar is de muziek van Edenbridge kort samengevat.
Een welkome uitzondering hierop is MyEarthDream Suite (For Guitar And Orchestra). Een prettige melange van akoestische gitaren en orkestgeluiden, slechts onderbroken door een enkele elektrische gitaarsolo. Wel zo prettig ook om Sabine, die haar stembanden om dat muzikale geweld te weerstaan behoorlijk moet aanspreken, even rust te gunnen.

Voor de nodige afwisseling en ook genot zorgen zeker ook de gitaarsolo’s. De gitarist van dienst draait er zijn hand niet voor om lange solo’s te spelen die soms boven de minuut klokken. In de meeste nummers duikt er wel eentje op. Heerlijk!
Van een heel andere orde is dan weer het akoestische gitaarstuk Eternity. Drie minuten alleen rustig getokkel is zonder meer een rustpuntje te noemen. En dan kunnen we Until The End Of Time een tranentrekker noemen. Zoetige samenzang vormt een lange opmaat voor een duetje van piano en akoestische gitaar.
Ook weer net iets anders klinkt On The Other Side, waarbij Edenbridge op de folk-tour gaat. Het gebruik van mandoline, hammered dulcimer en kacapi dragen sterk bij aan een Keltische sfeer.
De meeste nummers duren tussen de vier en zes minuten, maar we maken toch ook drie epische stukken van boven de tien minuten mee. Die bieden Lanvall de mogelijkheid thema’s wat meer uit te werken en zijn orkestraties nog eens extra kracht bij te zetten. Het mooiste voorbeeld hiervan is The Bonding, dat bol staat van de afwisseling. Naast de bekende elementen horen we stukjes rockopera, oosterse klanken en een fraai atmosferisch stuk dat uitmondt in weer zo’n smaakvolle gitaarsolo.

Het is dus erg veel wat Edenbrigde ons wil laten horen, dat geen straf is als je van deze muziek houdt. En die is eigenlijk best vriendelijk te noemen in zijn soort. Niet wordt het te ruig en de zangpartijen hebben vaak een positieve vibe. En met “The Chronicles Of Eden 2” krijgen mensen die nog geen werk van Edenbridge in de kast hebben staan wel een mooi instapmodel in handen, dat een aardige staalkaart van hun oeuvre biedt.