Electric Light OrchestraAlbum

Het succes van ELO “Out Of The Blue” legde de band en Jeff Lynne in het bijzonder geen windeieren. Met dit magnum opus realiseerde de groep zich dat de commerciële top was bereikt, terwijl het dubbelalbum ook artistiek gezien als een hoogtepunt de boeken in kon. Opvolger “Discovery” was een moedig en dapper album waarop de succesformule niet werd uitgemolken, maar werd verbreed, ten faveure van minder strijkers en meer synthesizers en elektronica. Over die plaat zijn de meningen verdeeld en dat geldt ook voor “Time”, waarmee ELO in 1981 niet alleen het nieuwe decennium intrad, maar ook een blik wierp op de toekomst en in het bijzonder de 21^e eeuw.

Kwam het science fiction thema al af en toe om de hoek kijken binnen het recente ELO-werk, op “Time” staat alles in dienst van de actualiteit, van morgen, de ruimte en de bijbehorende wereldspanningen. Aangezien we inmiddels leven in de 21^e eeuw is het gemakzuchtig om nu elk woord, elke couplet en elk liedje op de weegschaal te leggen, evenals bij een film als “Blade Runner”. Wat schotelde – letterlijk en figuurlijk – Jeff Lynne precies veertig jaar voor en wat is ervan terechtgekomen?

Laten we dat vooral niet doen. Gelukkig is tekstverklaring geen obligaat nummer bij ELO. Sterker nog, teksten hebben binnen het werk van ELO nooit op de eerste plaats gestaan, dan wel boven de muziek. Altijd vormen zij een onderdeel van het totaal. Dat is meer dan ooit zo treffend als op “Time”, waar zelfs een instrumental in de vorm van Another Heart Breaks staat. De plaat is dan al ongeveer op de helft en bevindt zich dan op een soort kantelpunt. In 1981 kon je het album toen gaan omdraaien, nu kan je de pauzeknop even indrukken om bij te komen van de muzikale achtbaan die de eerste zes nummers hebben geboden. Om dan kort daarna weer op volle snelheid door te denderen.

Alle ingrediënten die een ELO album zo speciaal maken – het volle drumgeluid, dikke lagen koortjes en vet gitaar- en toetsenwerk – zijn aanwezig en tillen deze plaat naar een hoog niveau, samen met het veel sterkere songmateriaal en samenhangende thema – vergeleken met “Discovery”. Anderzijds is er geen sprake van een tweede “Out Of The Blue”, waarop elk nummer heel goed op zichzelf kan staan (met uitzondering van het Concerto For A Rainy Day). Als conceptplaat werkt “Time” net zo aanstekelijk als een supersonische trip de ruimte in.

Mede door, of juist dankzij, de synthesizers voelt de plaat wel echt als een kind van z’n tijd. We hebben het per slot van rekening over 1981. En die wagonlading aan synthesizers riekt af en toe wel naar overproductie. Die laatste is overigens van de hand van Reinhold Mack, die in die jaren ook Queen voorzag van een flink opgeblazen sound. Maar gelukkig zijn er liedjes als Ticket To The Moon en Rain Is Falling waarin de versnelling een tandje teruggaat en de aloude songsmid Lynne trots op de toppen van de maan mag gaan staan.

Afgezien van het hitje Twilight kennen we de plaat in Nederland natuurlijk van het slotjuweel en slotoordeel Hold On Tight. Een typische ELO-rock-‘n-roller die dankzij de geweldige hook tot de beste singles van de band mag worden gerekend. Maar in de eerste plaats van Here Is The News, waarvan de intro nog in lengten van dagen geassocieerd zal worden met de VPRO televisie.

Eigenlijk kon Jeff Lynne c.s. na het tegenvallende “Discovery” maar één ding doen. Revanche nemen met een plaat die teruggrijpt op het muzikale mozaïek dat “Out Of The Blue” heet, maar wel met de actuele sound van vier jaar later. Dat is exact wat hij met Richard Tandy, Bev Bevan en Kelly Groucutt heeft gedaan en daarmee volledig in geslaagd is. “Time” geldt nog steeds als een mijlpaal in het ELO-oeuvre, maar luidde ook het begin van het einde in. Ware het niet dat de ‘band’ een paar jaar later nog met een ijzersterk slotakkoord van de klassieke ELO-jaren voor de dag kwam.