Electric OrangeAlbum

Veelbelovende titel: “Krautrock From Hell”. Ik was toch al een beetje bang te moede, toen ik deze plaat voor het eerst in de cd-speler schoof. Ik had al eerder een plaat van deze band besproken en herinnerde me vooral dat ik de enorme lengte van de plaat – zeker in relatie tot het aantal ideeën dat erop ten gehore werd gebracht –  een struikelblok vond. Deze nieuweling duurt ook weer dik 75 minuten. Lieve hemel!

Electric Orange doet aan spacerock en onderscheidt zich van de meeste bands uit het genre in die zin, dat de oeverloze jams hier ten minste een basisidee hebben. Dat blijkt overigens niet uit het eerste nummer Bandwurm, dat vooral bestaat uit een simpel ritme en wat gefreak. Knap opgenomen met een fijne mix van authentieke en moderne instrumenten, maar muzikaal heeft het helemaal niets om het lijf. Op momenten laat de band overduidelijk horen dat Pink Floyd de grote inspiratiebron is, maar die zeggingskracht ontbreekt helemaal.

Helaas is daarmee de plaat eigenlijk al besproken, want tot veel meer zijn de Duitsers dit keer niet in staat. Een ritme, een groove en wat gerag op de diverse instrumenten, veel meer kan ik er helaas niet van maken. Waar de band op eerdere platen nog wel eens de indruk wekte ten minste zijn best te doen, ademt dit album een zekere lamlendigheid uit, die mij naar de fles doet grijpen. Het enige nummer waar nog iets van uit gaat is Neuronomicon, waar de dreigende Mellotron plaats maakt voor een doodse piano gevolgd door een langzaam in eigen condens verstikkend orgel. Vrolijk is het niet.

Hier en daar prikt een klein zonnestraaltje door het sombere en grauwe zwerk, zoals de fluit in Sundos, de akoestische gitaar in Neuronomicon en de zang in het overigens bloedeloze Hers, maar over het algemeen weet de band de aandacht niet echt vast te houden. Hetzelfde rifje steeds harder spelen is nog niet hetzelfde als dynamiek gebruiken. Het is meer het equivalent van wat mijn vader placht te doen in buitenlanden waar hij zich niet verstaanbaar kon maken: HARDER PRATEN!

Afsluiter Wurmloch is een uitgesponnen oefening in galm en echo waarin maar niets wil gebeuren. Iemand start een basje, iemand anders gooit eens een trommeltje van de trap, maar meer energie was kennelijk teveel gevraagd.

“Krautrock From Hell” maakt zijn naam dus helemaal waar, vooropgesteld dat het in de hel ongelofelijk saai is. Geen ideeën, geen fut, geen noemenswaardige melodie, geen spelplezier, geen begeisterung. Jammer.

Erik Groeneweg