EyesbergAlbum

De bekende en alom geroemde Nederlandse schilder Vincent van Gogh leefde in de negentiende eeuw. Het zijn niet alleen zijn prachtige schilderijen die tot de verbeelding spreken, maar ook Van Goghs levensverhaal is bijzonder. In zijn leven had Van Gogh vaak te maken met zenuwinzinkingen. Heel bekend is dat hij een groot deel van zijn oor afsneed. Op slechts 37-jarige leeftijd pleegde Van Gogh zelfmoord, al is zijn dood nooit helemaal opgehelderd. Wel staat vast dat ondanks, of dankzij het grote talent, Van Gogh een zwaar leven had.

Voor de Duitse neoprogband Eyesberg is deze kant van Van Gogh inspiratie voor het derde album, “Claustrophobia”. Nu is er met deze band ook wel iets bijzonders aan de hand. Deze mannen zijn al sinds de jaren ’80 bezig. Toch duurde het tot 2014 tot de debuut-cd “Blue” verscheen. Twee later brachten de Duitsers “Masquerade” uit. Mijn collega Dick van der Heijde was behoorlijk positief over deze plaat op Progwereld. Al was de conclusie wel: neoprog in de zin van ‘what you see is what you get’ (mijn vertaling van Dicks’ verhaal). Dus degelijke muziek, dat wel tussen de lijntjes kleurt. En dat is ook met “Claustrophobia” het geval: degelijke neoprog, dat als ik het zou moeten typeren, enigszins met IQ te vergelijken is. De stem van van zanger Malcolm Shuttleworth mij doet denken aan Les Dougan van de Australische neoprogband Aragon en John Carson, de zanger van Arena’s debuutalbum.

Met zanger Shuttleworth, Georg Alfter (gitaar, basgitaar) en Norbert Podien (toetsen) is de kern van Eyesberg genoemd. Deze veteranen worden aangevuld met Jimmy Keegan. Hij is de drummer van Pattern Seeking Animals en ex- Spocks Beard, dus deze man weet uitstekend de taak te vervullen. Emma Edingloh tenslotte voegt wat mooie achtergrondzang toe.

Op deze plaat volgt Eyesberg Vincent van Gogh op de voet. Vooral dus de donkere kant: een ongeliefd kind, een vertroebelde kind- en tienertijd. Een door angst gedreven Van Gogh en uiteindelijk de krankzinnigheid en zelfmoord. Dat resulteert in fijne neoprog, redelijk uptempo, al wordt er ook wel eens gas teruggenomen. Wat ik erg goed vind is dat nergens de metalen kant wordt opgezocht, het is ‘pure’ neoprog. Ook staat alles in het teken van het liedje, of dat nou elf of drie minuten duurt. Natuurlijk ontbreken de zwevende toetsen en slepende gitaarsolo’s niet, maar alles staat in dienst van het nummer.

In alles ademt Eyesberg het Genesis van de (late) jaren ’70. Zoals bij zoveel neoprog zijn “A Trick Of The Tail” en “Wind & Wurthering” nooit ver weg. En zoals gezegd, de muziek ligt meer in de lijn van IQ dan bijvoorbeeld Pendragon.

Dat betekent ook dat Eyesberg met deze plaat niet de originaliteitsprijs gaat winnen. Maar “Claustrophobia” is wel een plaat die ik met veel plezier beluister. Bovendien vind ik het gaaf dat deze veteranen nog steeds groeien, in mijn oren is deze nieuwe cd beter dan “Masquerade”. Verder heeft de plaat een tof concept met bijpassend artwork.

Kortom, goed album! Ga zo door! En wellicht een keer wel buiten de lijntjes kleuren zoals Vincent van Gogh deed. Dan kunnen deze Duitsers wellicht een volgende stap in hun ontwikkeling zetten.