Fatal DestinyAlbum

Nou, hier hebben we er weer één. Er lijkt tegenwoordig wel een overvloed aan op Symphony X, Dream Theater of pak hem beet Rhapsody Of Fire geïnspireerde progmetal orkestjes op de wereld los te worden gelaten. Het leuke aan recenseren is dat je heel veel nieuwe muziek leert kennen, maar als er weer eens zo’n mooi pakketje op je deurmat valt, lijkt het wel of er bovengemiddeld vaak iets bijzit in de bovengenoemde categorie. Vaker niet dan wel, blijkt het dan te gaan om een uitschieter naar boven.

De hierboven beschreven gedachtegang was wat er door mijn hoofd ging toen ik het debuutalbum “Palindromia” van het Italiaanse Fatal Destiny voor de eerste keer afspeelde. Zat ik er even naast zeg! Als recensent kun je zo nu en dan ook heerlijk aangenaam worden verrast en die verrassingen zijn vaak het lekkerst als je ze totaal niet verwacht.

Deze vier heren spelen hier een superstrak potje progmetal in de traditie van de bands in de eerste alinea. Echter, met dit album kunnen zij die vergelijking gemakkelijk aan. Gitarist Ricardo Castelletti is als laatste bij de band gekomen, maar toont hier met zijn vette riffs aan dat die lange zoektocht gerechtvaardigd was. Zijn solo aan het eind van Feel Alone is ook een mooi visitekaartje. Bassist Filippo Zamboni en drummer Nicolò Dalla Valentina vormen samen een uitstekende ritmesectie. Het dubbele bass drum werk van die laatste is retestrak en erg lekker en Zamboni toont zich hier een bovengemiddeld bassist. Als vierde bandlid zingt Andrea Zamboni zijn Engelse zangpartijen met zo’n typisch Italiaans accent zoals we allemaal wel kennen. Het is echter een licht accent en zijn zang is dermate goed, dat dat makkelijk te vergeven is. Het is hier af en toe echt genieten van zijn hoge uithalen.

De vier genoemde heren vormen de vaste kern van de band. Zij krijgen op dit album hulp van toetsenist Alessandro Bertoni, die de echte toetsenfanaten misschien kennen van zijn album “Keystone” uit 2013. Bertoni stelt zich hier gedienstig op met een enkele uitschieter hier en daar. Zo zijn de toetsensolo’s op The Gate Of Time en Feel Alone wel erg lekker.

Eén en ander resulteert hier in een erg fijn album, met name op het muzikale vlak. Het album kent geen echte uitschieters naar boven, maar ook zeker niet naar beneden, zodat het album een mooi coherent geheel vormt. Tekstueel valt er hier en daar nog wel wat te verbeteren. Over het album lijkt een thema van afscheid nemen te liggen; de teksten zijn hier overduidelijk in , maar blinken niet uit in hoogstaande dichtkunst. Dit is alleszins te vergeven als het zo lekker gezongen wordt hier overigens.

Uiteindelijk blijkt dit wel een positieve uitschieter in het overvolle progmetal genre te zijn en is dit een release in de pure progmetal zoals ik dit jaar nog niet gehoord heb. Een debuutalbum wat met ruim 35 erg kort is, maar wat absoluut naar meer smaakt. Voeg daarbij de kenmerkend ‘foute’ albumhoes (van de hand van Felipe Franco, die we ook van o.a. Blind Guardian kennen) en de kenners weten wat ze kunnen verwachten. Hier val je geen buil aan.

Ralph Uffing